Vorige week liet ik jullie nog Herfst op Ameland zien en nu ben ik alweer op het eiland van de buren. Ook al liggen Schiermonnikoog en Ameland dicht bij elkaar, toch verschillen ze van elkaar. Het is volop herfst en dat is te zien, te voelen en te ruiken! Dit heb ik proberen weer te geven in onderstaande foto’s. Laat je inspireren door dit schitterende eiland, tijdens het mooie én kleurrijke seizoen.
En de zon gaat onder…
Daar ben ik weer met een blog over Ameland ;-) Of eigenlijk met een reeks natuur-foto’s + een filmpje, aangezien er heel wat schitteringen zijn op dit eiland! In het voorjaar wil ik terug, om de schoonheid van een ander seizoen in beeld te vangen. Dat zullen vast weer andere beelden opleveren.
Ik zou zeggen, laat je inspireren en geniet van het moois wat dit wadden-eiland te bieden heeft. Zie hier mijn andere foto’s: Herfst op Ameland
Fietsen door de duinen, terwijl het begint te schemeren. De schitterende kleuren maken de wereld extra mooi.
Ik was niet de enige die rond dit tijdstip hier fietste. In de verte aan de horizon, zie je de vuurtoren van Ameland.
De Waddenzee, met in de verte het vaste land (Holwerd)
Ik ben op Ameland en het is volop herfst
Dat de herfst zich een tijdje geleden heeft aangekondigd, is voor ons allemaal wel duidelijk. Een koude en sterke wind, bladeren die van de bomen vallen, rood / bruine bossen en het is weer tijd voor warme chocolademelk! Ik mag van geluk spreken dat ik in dit prachtige seizoen, een aantal dagen op Ameland mag zijn. Ondanks de koude wind en de grijze dagen tussendoor, mag ik niet klagen. Wat een schoonheid heeft dit eiland te bieden. Vandaar ook bovenstaand gedichtje. Ik heb het alleen niet hier op Ameland geschreven, maar op Texel ;-) Hieronder een aantal foto’s, die ik gisteren en vandaag op Ameland heb gemaakt.
Aangezien het nu kunstmaand is, is de vuurtoren beschilderd. In twee weken tijd heeft een kunstenares er een kunstwerk van gemaakt. Petje af!
De Noordzee, ter hoogte van het dorpje ‘Ballum’
Het Hollumse bos
De Noordzee
De Noordzee
In dit artikel laat ik jullie zien, hoe mijn grootouders hun leven (hebben) ervaren. Ik heb gisteren een waardevol gesprek met hen gehad, over de schitterende momenten van het leven.
Ik heb het over mijn opa (93) en oma (91), die samen nog zelfstandig wonen. Ze zijn 61 jaar getrouwd en kennen elkaar al sinds hun jeugd op Ambon (Indonesië). Ze hebben veel van de wereld gezien en op veel verschillende plekken gewoond (vooral Zuid-Amerika), aangezien mijn opa bij de Shell werkte. In dit artikel de levenswijsheid van mijn grootouders!
Mijn oma vertelt het volgende: ”De rust op een dag, zorgt vaak voor mooie momenten. Hierdoor ervaar ik ook de stilte en rust in mezelf. Dit voel ik vooral wanneer opa in de buurt is, anders vind ik het niet fijn.”
Opa haakt hierbij aan: ‘‘Alles was goed. Buiten in de pure natuur. Ecuador, de oever, uitkijken over de rivier en het ontdekken van zoet water dolfijnen. Ik kan die beelden nog oproepen en dat brengt een tevreden gevoel met zich mee. Ik ervaar op die momenten een serene rust, net als toen (zo’n 70 jaar geleden). Mijn verbeeldingskracht is sterk, waardoor ik weer gemakkelijk naar deze momenten kan terugkeren”.
”Ik wist dat zij voor mij bedoeld was”.
Voor hen beiden geldt dat ze een gedeelte van hun jeugd hebben doorgebracht in Indië. Zoals mijn oma daar ‘het kind zijn’ sterk kon voelen, was dit voor mijn opa heel anders. Hij was veel alleen, maar vermaakte zich wel goed. Hij had het gevoel zich veel alleen te moeten redden. De grote avonturier in hem, is in die tijd geboren ;-)
Na hun jeugd verloren ze elkaar uit het oog. Ruim 60 jaar geleden kwamen ze elkaar weer tegen. Mijn opa liet er geen gras over groeien en nam mijn oma een aantal keer mee uit eten. Dit was niet zomaar iets voor mijn oma, het waren in haar ogen zeer uitgebreide etentjes. Voordat ze mijn opa ontmoette, ging ze nooit uit eten. Dit was dus heel wat voor haar.
Opa: ”Naar mijn idee houdt dit nooit op. Ik ervoer dit vroeger tijdens mijn vele reizen, nu is dit voor mij in de verbeelding aanwezig.”
Voor mijn oma is dit aanwezig in haar geloof: ”Ik kom uit een gezin van kerkgang en dit is iets wat me altijd levenskracht heeft gegeven. De kracht om door te gaan en alles bij elkaar te rapen”.
Mijn oma vertelt: ”Ik zou graag weer als 14-jarige boodschapjes willen doen, samen met mijn moeder. Door de straten van vroeger, met de slager en de bakker. Ik had meer willen genieten van deze uitjes, erbij willen stilstaan. Ook de momenten dat ik via de achterdeur naar binnenging en riep: Ik ben er weer! Dat zijn voor mij momenten van rust.”
Opa: ‘‘Ik zou weer een tocht door de bergen willen maken, in Ecuador. Dit was ook een moment van rust en ruimte. Hier zou ik weer van willen genieten”.
TOT SLOT, WAT GEEFT U ONS (ALS JONGE MENSEN) MEE IN ONS LEVEN?
Mijn oma antwoordt gelijk: ”Oordeel niet te snel”! Waarop mijn opa zegt: ”Blijf in je eigen kracht staan, wat er ook gebeurt. Je hebt alleen jezelf, wees niet afhankelijk van een ander”.
Kortom, hun boodschap is duidelijk: We mogen bewuster stil staan bij de dingen die we meemaken, of het nu groot of klein is. Het leven gaat zo snel, het is zo voorbij. Blijf contact maken met de kracht en de rust in jezelf.