door Aleid | 23 nov 2018 | Mijn verhaal
Dit ben ik.
In volle glorie.
Haren die al mijn leven lang, in krul zijn gevormd.
Het haar dat uiteindelijk mocht blijven zitten, toen ik werd geopereerd aan de tumor in mijn hoofd.
Ogen die heel veel zeggen.
Die veelbelovend de wereld in kijken.
Die een kwetsbaarheid uiten en daarmee het kind in me er laat zijn.
Die mij met een dankbaar gevoel de wereld in laten kijken. Want ook zij zijn bijna helemaal gespaard gebleven, ondanks de tumor die rondom de oogzenuwen gekapseld zat.
Mijn gezicht vertelt een verhaal.
Mijn vrolijkheid en lach, die zo nu en dan het masker kunnen zijn, waarachter deze blik zich verhult. Dromerig, bewust, doortastend, vanuit een serene rust, kracht en kwetsbaarheid.
#gewoonstoer
Fotografe Sacha de Boer heeft me heel sprekend weten neer te zetten. Inmiddels vind ik het een schitterend portret. Maar ook een foto waar ik een tijdje mijn ogen voor wilde sluiten. Ik kwam nogal in de weerstand bij het zien van mezelf. Dit klinkt vol drama, maar zo bedoel ik dat niet. Ik zag iets, waar ik heel veel moeite mee had. Als in de trant van ‘de naakte waarheid’. De kwetsbaarheid / puurheid die naar voren komt. Alsof anderen (inclusief mezelf) dit niet mogen zien. Die kwetsbaarheid aanraken is te eng. Want daaronder zit een pijn. Een pijn van niet helemaal gezien mogen worden, in de kern van mijn ziel.
Mijn leven lang is het alsof ik kijk, praat en leef voor twee. Zolang ik me kan herinneren, wil ik mijn belevenissen delen met mijn ‘maatje’. Ik weet het nu een paar jaar, maar ik deel het hier voor het eerst: ik ben een alleengeboren tweeling.
Ik zie nu in dat ik onbewust altijd bezig ben met hoe de ander dit zou zien, vinden of doen? Zo dacht ik als kind geregeld; als ik een tweeling zou zijn, dan zou ik echt gezien worden! Mezelf niet helemaal volwaardig kunnen zien, omdat de ander in mijn fysieke leven mist.
En dat is ook iets wat ik terugzie in mijn blik. Onder die kwetsbaarheid zit een wat droevige Aleid. Droevigheid die juist ook in mijn kindertijd aanwezig was. Vandaag de dag heb ik het gemis om kunnen zetten naar mijn kracht. De acceptatie dat ik dit leven met mezelf mág aangaan en niet hoef te zoeken naar de ander. De eenzaamheid en de onvervulde zoektocht naar de ander heeft plaats gemaakt voor een diep vertrouwen in mezelf.
Ik ben niet voor niets nu bijna 30 jaar op aarde. Tot twee keer toe heb ik bewust ervoor gekozen om het leven aan te gaan. Ik kan inmiddels van haar genieten. De weg die ik heb afgelegd, zit in me. Ze zal met me mee gaan, op mijn verdere levensweg. Ik kijk er naar uit, wat me allemaal nog te wachten staat. Met nieuwsgierige ogen, kijk ik vooruit! ;-)
Foto: door Sacha de Boer.
Project #gewoonstoer door Weekblad Margriet.
80 gewoon stoere vrouwen zijn t/m 10 maart 2019 als expositie te bezichtigen in het Amsterdams Museum.
door Aleid | 19 nov 2018 | Levenslessen, Mijn verhaal
Dit is mijn moeder.
Op deze foto werd ze 33, precies een maand voor ik geboren werd.
Nu bijna 30 jaar geleden.
Ik zie dat ik op haar lijk. Zowel op deze foto, als in onze manier van doen en onze kijk op het leven.
Verwachtingsvol keek ze uit naar haar eerste kindje. Een kindje dat toen al veel met haar meedroeg.
Een paar jaar geleden ben ik erachter gekomen, een alleen geboren tweeling te zijn. Iets wat voor mijn moeder een lastig gegeven is. Nooit iets gemerkt tijdens de zwangerschap en dan toch een kindje verloren?
Heel begrijpelijk! Voor mij zit het emotionele stuk veel dieper. Een diep weten in het diepste van mijn cellen en ziel. Het kwam uiteindelijk nietsvermoedend naar voren in een familie-opstelling. Alle beelden en dromen (en wat al niet meer) begon ik ineens te verklaren.
Het is een thema wat met me mee is gegaan, mijn leven in. Een thema dat me ook verbindt met mijn moeder. Zij gaf ons de ruimte om te ontwikkelen. Voor mijn tweelinghelft mocht dit (wat voor reden dan ook) niet zo zijn.
Het is een thema wat vorig jaar op de fiets de kop op stak. Zoals ik er eerst geen handen en voeten aan wist te geven, kwam er vorig jaar herfst en winter veel verdriet naar boven. Het verloren gevoel, van ‘alleen’ verder te moeten gaan. Me verzetten, weerstand en niet meer willen. Deze facetten van mezelf, zie ik terug in veel situaties die ik met mezelf ben tegengekomen.
Bewegen tussen licht & donker
‘’It is during our darkest moments
that we must focus to see the light”.
– Aristotle
Het is alweer bijna 10 jaar geleden, dat ik het meest donkere stukje in mezelf ervoer. Ik ervoer het alsof er iets in mezelf was overleden. Iets waar ik niet bij kon. De plotselinge wending van mijn leven, 5 jaar ervoor, begon ik toen pas te verwerken en daar kwam veel bij kijken.
Ik was net begonnen met de opleiding ‘kunstzinnige therapie’, waarbij ik dagelijks in aanraking kwam met kleur. Je zou het ook kunnen zien als een spel tussen licht en donker. Gevoelige thema’s / trauma’s die maar net onder de oppervlakte verstopt zaten, knalden die winter er in alle heftigheid uit.
Ik was 19 jaar.
Ik voelde me totaal verloren.
Niet begrepen.
En o zo bevangen door een enorme angst en verdriet.
Maar niemand was toch dood?
Ik leefde toch nog?
Tja, in fysieke lijve was dit zo, maar iets in mezelf was zodanig aangeraakt, dat het thema dood en angst me dagelijks aanvloog.
Datgene wat al jaren sluimerde, wilde aan het licht komen. Maar ja, zo licht voelde dat natuurlijk niet!
Angst ten top.
Bang mijn ouders en zusjes te verliezen. Zij stonden voor mij voor de kern die ik in mezelf niet voelde. Mijn eigen essentie leek er niet meer te zijn.
Nu 10 jaar later, ben ik mijn eigen kern groots gaan ontdekken.
Over ruim een week heb ik mijn pitch voor TED X en mag ik vanuit deze kern mijn verhaal overbrengen. Uiteindelijk is het mijn doel om in januari – 2 dagen voor mijn 30e – de ogen te doen openen van mijn medemens, tijdens de TED x talk.
Wat ik jou wil meegeven: weet dat je angst, verdriet, onzekerheid, boosheid je iets te vertellen hebben. Het wil gezien worden.
Stop het niet weg.
Het mag in het licht komen te staan!!
Iets wat ik ook meegeef aan mijn cliënten. Tijdens een lichtsessie wordt er licht geschenen op een vraag / probleem / situatie. Hetgeen wat gezien wil worden, dient zich aan. Klinkt niet fijn natuurlijk, maar de transparante energie werkt helend en transformerend.
Stuur me gerust een berichtje wanneer je zelf met thema’s rondloopt en dit graag eens met iemand deelt. Ik hoor en zie je, schaam je niet voor wat je ervaart!
door Aleid | 9 aug 2018 | Mijn verhaal
Ik weet nog goed wat ik begin dit jaar tegen een vriendin zei: “Diep van binnen voel ik sterk het verlangen om voor een aantal maanden in rust op een mooie plek te zijn, waarbij ik mijn tijd helemaal aan mezelf wijd. Niet zomaar, maar voor mijn helingsproces wat ik al langer wil aangaan”.
Vlak daarna ging ik voor de tweede keer, het hele winterseizoen naar Oostenrijk en werkte ik in een hotel. Een prachtige ervaring (ook op een prachtige plek), maar ook zeer intensief. Ik ben altijd gewend geweest dingen te ondernemen die te zwaar zijn, met de consequenties van dien. Van nature stel ik veel eisen aan mezelf en dat is iets wat nu aan het afbrokkelen is. Het hoeft niet meer.
Waar dit alles op neer komt is het volgende: ik ben ervan overtuigd dat we als mens heel wat in onze mars hebben. We kunnen alles creëeren, veel meer dan we ons beseffen. Wanneer je kanker / een tumor hebt wordt er geprobeerd deze te verwijderen. Heel fijn dat we beschikken over deze technieken en middelen, het heeft heel wat mensenlevens gered. Maar door de jaren heen ben ik me steeds meer gaan beseffen dat ik mijn innerlijke kracht wil aanboren om de tumor die in mijn hoofd zit, met mijn kracht om te buigen. Er contact mee maken, om laag voor laag door velden van energie en emoties te gaan. Want naar mijn idee zit het er niet voor niets. Het zit niet ‘toevallig’ in mijn hoofd en ik heb niet ‘toevallig’ pech dat ik zo geboren ben. Ik ben me verantwoordelijk gaan voelen voor mijn leven en heb de keuze gemaakt dit aan te gaan.
Het lezen van een aantal boeken (o.a. De helende reis – Brandon Bay) en het volgen van therapieën + de lichtopleiding vorig jaar, hebben me doen inzien wat mij te doen staat. Voor mij betekent manifesteren dat ik het gedeelte van mezelf aanga, waar ik al voor de geboorte mee ik aanraking ben gekomen (later meer over dit thema).
Nu weten jullie waarschijnlijk wel dat ik weer op reis ga (dit keer niet op de fiets) en ik onder andere ga beginnen met het schrijven van een boek. En precies wat ik nu schrijf; het zal een boek worden over mijn helende / schitterende reis.
Of je hier nu in gelooft of niet; ik voel sterk wat ik mag doen. Dit komt heel diep uit mezelf. Er is geen druk, stress of bewijsdrang. Ik ervaar sinds kort een enorme drive, kracht en geluk. Er is van alles aan het borrelen en veel dingen lijken ineens op z’n plek te vallen. Het maakt me zo dankbaar! Ik heb niet voor niets de tijd en ruimte om dit nu met beide ogen aan te kijken en de reis naar binnen te gaan maken.
Ik vertrek over een week naar Londen. Mijn lievelingsstad, wat tevens iets anders in mij aanspreekt. En ook dat vind ik heerlijk. Me begeven onder de mensen. Van daaruit heb ik het plan door Engeland en Schotland te reizen en voor langere tijd op een mooie plek te blijven. Het is de tweedeling in mezelf, die aan alle kanten geleefd wil worden.
door Aleid | 6 feb 2018 | Levenslessen, Mijn verhaal
Lieve Aleid,
Een paar weken geleden heb je de 29 jaar aangetikt. Je zit zowaar in je dertigste levensjaar en hebt veel bijzondere plannen voor de komende maanden. Mooi hoe je jouw levenservaringen bent gaan vormgeven in een schitterend leven. Schitterend Leven is zowel jouw levenskunstproject als je onderneming, maar bovenal hét leven dat jij wilt leiden! Ik heb gezien dat dit voor jou niet zonder slag of stoot is gegaan en dat je jaren hebt geworsteld met jezelf, je omgeving, de wereld en het ‘vooropgezette’ plan die leven lijkt te heten.
Je maakt het je dikwijls niet makkelijk, maar opgeven zul je niet zomaar. Daarvoor is jouw enthousiasme en doorzettingsvermogen te groot. En juist dat gegeven maakt dat jouw leven uit steeds meer mogelijkheden is gaan bestaan. Ondanks – of misschien wel dankzij – de fysieke beperkingen die op het moment ook een onderdeel zijn van jouw leven.
Aleid, je mag ontvangen! Ook al ben je graag op jezelf, het is heel gemakkelijk om je daardoor te verstoppen voor hoe jij je eigenlijk écht kunt voelen. En ja, dat is de afgelopen maanden vaak niet zo fijn geweest, maar schaam je daar alsjeblieft niet voor. Jij bent degene die zelf leiding neemt over je leven en nauwkeurig kan voelen wat wel en niet goed is voor jou. Dus luister daarnaar. Alleen dan kun je veel betekenen voor zowel jezelf als voor je omgeving!
Datgene wat je onderweg
bent tegengekomen in je leven en tijdens
je (fiets)reizen, pas je toe in alles wat je doet.
Een lichte wereld
Nu ben je weer in jouw geliefde bergen. Een wereld waar jij je zo blij en (meer dan) thuis voelt. Alsof je er vandaan komt, zo vertrouwd voelt het voor jou. En bovenal, je doet er veel inspiratie in jezelf op. Het berglandschap om je heen ervaar je als schitterend, maar het is ook alsof het je meer naar binnen laat keren. Misschien wel meer dan bij jouw fietsreizen. In de bergen kun je het makkelijkste puur ‘zijn’ en dat maakt dat er veel levenslust in jou naar bovenkomt. Het speelse, onbevangen, vrolijke en pure kind zie ik naar voren komen. Of eigenlijk, jouw essentie komt hier helemaal tot haar recht.
Het afgelopen jaar ben je meer en meer vanuit licht gaan leven. Je ervaart het licht in jezelf, bij anderen en in de wereld. Dat je voor onbepaalde tijd bent gaan fietsen, heeft hier voor een groot deel aan bijgedragen. Ook het leven hier in de bergen, heeft vorig jaar een verschil gemaakt. En nu ben je de stap gaan maken om vanuit Schitterend Leven andere vrouwen te begeleiden naar een licht(er) leven, vanuit het licht in zichzelf. Datgene wat je onderweg bent tegengekomen in je leven en je (fiets)reizen, pas je toe in alles wat je doet. Daar inspireer, motiveer en raak je heel wat mensen mee. Is dat ook niet wat je heel graag wilt?!
-
-
Eind oktober van het afgelopen jaar, ben je weer op de (bamboe)fiets gestapt. Net voordat je aan je reis begon, kwam je een groot thema in jezelf tegen. Dit thema zit op meerdere vlakken, heel diep bij jou. Er zijn dingen heel duidelijk geworden en je bent dit met beide ogen gaan aankijken. Het hoe en wat van het prille begin van jouw leven (ontwikkeling hypofyse-tumor in embryonale stadium), ben je gaan onderzoeken. Je bent tegengekomen wat je diep van binnen wel wist. Je hebt antwoorden gekregen, bevestiging, onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen. Het is een onderdeel van jouw leven dat gezien wil worden. Iets ‘weten’ is voor jou vaak niet voldoende. Dit stuk in jou wil met beide ogen aangekeken worden en alle emoties doorvoelen. Een thema in je leven wat je vooral zelf aan het doorleven bent. Het heeft je tot nu toe al veel gegeven.
Fietsen, fietsen, fietsen…
Zo fietste je een aantal maanden geleden opnieuw de polders in (dit keer als het kleine, eenzame kind). Deze vorm van verlorenheid (die ook bij jou hoort) gaat hand in hand samen met jouw drang naar vrijheid. Je wilt het liefste alles met jan en alleman delen, over datgene wat er in je leeft. Je beleeft op ‘onzichtbaar’ vlak enorm veel. Geregeld komt het stemmetje nog naar boven dat het wellicht te vaag is wat je deelt. Waardoor je je nog veel inhoudt. Heb ook hier vertrouwen in. Mensen die hiervoor openstaan, zullen het willen lezen, horen of met je over in gesprek willen gaan. Vertrouw en stel jezelf hiervoor open! Je hebt zoveel te bieden, het is zonde om je klein te houden. Aan je ambities en plannen ligt het niet, heel goed juist dat je ze hebt. Jouw dromen, doelen en overtuigingen brengen je namelijk ver. Het is jouw leidraad in het leven. Het enige wat je hoeft te doen is hierin je hart en ziel te volgen. Ik hoef hier niet verder over uit te wijden, daarin ben je al trouw naar jezelf toe.
-
-
Het valt me op dat nu je weer in de bergen leeft, je totaal niet bezig bent met tijd en welke dag het is. Ook al werk je door aan je onderneming en de ochtenden in het hotel / restaurant, jij ervaart het leven hier meer als rust. Het besef dat je iedere dag de bergen in zou kunnen, maakt je als een jubelend kind zo blij. Die sfeer geeft jouw innerlijke wereld de ruimte voor creativiteit.
Eveneens laat je Schitterend Leven ook in Oostenrijk doorgaan (lichtsessies, wholesale van je kaarten, schrijven van artikelen, werken aan je gedichtenbundel). Zoals jij thuis in Leiden ook zeker geluk ervaart, komt het daar vooral neer op tevredenheid. Hier in de bergen heeft deze tevredenheid plaats gemaakt voor het verlangen naar jouw schitterende leven. Je zou hier makkelijk kunnen wonen. Diep van binnen is het leven hier wat jij zou willen, maar het lijkt alsof iets je nog tegenhoudt. En volgens mij weet jij zelf heel goed waar jij nog meer naar verlangt ;-)
Aan de andere kant zit ook die enorme drive in jou om te blijven ontdekken. Je bent nieuwsgierig naar wat er nog meer is aan de overkant. Wat heel mooi is om te zien, is de groei die je hierin hebt doorgemaakt. Vanuit de rust, het vertrouwen én de kracht in jezelf, blijf je ontdekken en verdergaan. Je zit ook niet voor niets op de ‘scheidslijn’ van Steenbok (aarde) en Waterman (lucht). Je ergens willen settelen / aarden, doe je het liefste in combinatie met leven in vrijheid; gaan en staan wanneer je wilt. Dat je sterk vanuit idealen en je intuïtie leeft, is niet vreemd voor jou. Je bent niet aan het vluchten, omdat het gras bij de buren misschien wel veel groener is. Nee hoor, jouw ontdekkingstocht ben je gaan maken vanuit jouw verlangen om het licht in jezelf én in andermans leven te laten schijnen. En is dat niet wat jij stiekem je hele leven al wilt? Je hebt hier handen en voeten aan weten te geven. Je bent ‘klaar’. Zoeken, twijfelen, worstelen, leiden en lijden door angst…. Het hoeft niet (meer).
Ervaar jouw ziel als je werkgever en er zullen vele mooie dingen op je pad verschijnen.
door Aleid | 29 nov 2017 | Levenslessen, Mijn verhaal
Zoals jullie waarschijnlijk wel weten, ben ik (voor nu) bewust gestopt met mijn fiets-reis. De aanleiding hiervoor was de vele weerstand, die net voor mijn vertrek heel sterk naar voren kwam. Dat deze weerstand mij iets te vertellen heeft, is me inmiddels wel duidelijk. Dit is iets wat niet aan de oppervlakte zit, maar diep van binnen. Ik ben gaan kijken in mijn ziel.
Op het moment zit me iets goed dwars. Of beter gezegd, er zit van alles te knagen. Ook al vind ik het fijn weer thuis te zijn, het thema weerstand laat zich nu goed zien. Alsof dit naar de achtergrond zal verdwijnen, wanneer je weer ‘veilig’ thuis bent. Maar niets is minder waar! Thema’s en gevoelens die uitgewerkt mogen worden, komen terzijnertijd toch wel naar boven. En dat is niet altijd fijn, maar wel essentieel voor de stappen die we mogen maken in het leven.
Embryonale stadium
Diep in mezelf ervaar ik nu heftige emoties. Emoties die op het moment de boventoon voeren, al een paar dagen lang. Ik laat het er lekker zijn en ben blij dat ik niet allerlei afspraken heb. Het klinkt misschien gek, maar de weerstand leidt me terug naar het embryonale stadium, de tijd in mijn moeders buik. Dit is iets wat al mijn hele leven speelt, want in die tijd begon ik een tumor bij de hypofyse te ontwikkelen. Nog onschuldig van aard, want de eerste 9 jaar van mijn leven ervoer ik geen problemen.
Deze week kan ik niet anders dan met beide ogen mezelf aan te kijken. Heel confronterend, maar o zo belangrijk! Ik heb het gevoel dat ik nu echt mag landen in de basis van mijn leven. Stappen overslaan om bepaalde dingen uit de weg te gaan, is er niet meer bij. Ik mag helemaal zijn in mijn essentie en van daaruit verdergaan. En wat is dat een bevrijding! Ik ervaar zoveel wijsheid en rijkdom, dat ik in staat ben me te verbinden met die periode van voor de geboorte.
Zo hoorde ik laatst een treffende zin: Ieder volwassen trauma is een foetaal trauma. Zo zie je maar hoeveel er al vóór de geboorte, in ons ligt opgeslagen.
In een notendop uitgelegd: de hinder die ik kan ondervinden in het dagelijkse leven, is aangelegd in de tijd dat ik als klompje cellen in de baarmoeder zat. Afgelopen winter verbleef ik voor een tijdje in de Alpen en daar ben ik dit stuk in mezelf gaan aanpakken. Waarom ontwikkelde ik in zo’n vroeg stadium een tumor in hét centrum van mijn hoofd, wat staat voor DE WIL OM TE LEVEN? Een grootse vraag die me al sinds mijn puberteit bezighoudt. Inmiddels heb ik hier een antwoord op gevonden. Ik zal dit zeker ter sprake brengen, daar kom ik nog op terug.
De periode voorafgaand aan het leven op aarde, is essentieel voor wat jij als mens hebt uit te dragen. We mogen leren, ervaren, fouten maken en genieten.
Nu er voor mij veel op haar plek is gevallen, is er meer acceptatie en rust. Ook voel ik een enorme drang opkomen, mezelf uit te spreken. Ik heb in mijn leven al vele puzzelstukjes mogen leggen en daar heb ik deze week een aantal aan toe mogen voegen. Mijn leven is zich een geheel gaan vormen en nu is het de kunst om vanuit mijn ziel het aan te blijven sturen.
Hoe is dit voor jou? Neem jij wel eens een kijkje in je eigen ziel? Waar leef jij voor?
door Aleid | 18 nov 2017 | Aleid fietst, Levenslessen, Mijn verhaal
Misschien herken je het wel. Je hebt een mooi plan en je gaat er helemaal voor. Een idee dat je ver gaat brengen. In dit artikel vertel ik je meer over mijn (innerlijke) reis en het varen van mijn koers. Een reis die van binnenuit komt en zich vervolgens in allerlei vormen giet. Op het moment heb ik een keuze gemaakt en daar zal ik je meer over vertellen.
Het leven valt vaak niet te plannen. Het is maar goed dat we wel allerlei plannen maken en daarbij een doel voor ogen hebben. Het houdt ons gefocust, waardoor we ergens voor gaan. Onze dromen, het tikken van ons hart en onze unieke kwaliteiten. Zij zijn essentieel om dát leven te leiden, waar je van gaat schitteren! Voor mij is dit altijd al een leidraad in mijn leven geweest.
Als jong kind, was ik veel aan het stralen en ervoer ik de wereld om me heen als licht. Vanaf ongeveer mijn 9e jaar begon dit te veranderen. Ik ging vanuit mijn kern, naar een leven in mijn hoofd. Een hoofd vol angsten en onzekerheden. Ik begon me te verstoppen, zag overal tegenop en was veel verdrietig. Het pure, onbevangen kind begon te worstelen met het leven. Achteraf gezien, was het ook de leeftijd dat de tumor in mijn hoofd grotere vormen begon aan te nemen. Letterlijk en figuurlijk zat hij duidelijk in de weg.
Deze twee verschillende periodes, ervaar ik als de dualiteit van het leven. Je kunt je laten leiden door angst en negativiteit. Aan de andere kant is er ook de keuze vanuit licht, liefde en je schitterende kern te leven. Het is maar net waar je voor kiest. Door dichtbij jezelf te blijven, gaan angst en negativiteit minder snel met je op de loop.
-
-
-
Sinds de laatste tijd is het kleine, pure en lichte kind dichtbij. Ze loopt met me mee op mijn levenspad. Ze fietst met mee, terwijl ik Nederland / Europa verken op de fiets. Door nauw contact te hebben met mijn innerlijke kind, kan ik nauwkeurig aanvoelen welke keuzes is mag maken.
Sinds ik 14 jaar geleden geopereerd werd aan een hersentumor, is mijn leven enorm veranderd. En wat ben ik blij dat dit al op jonge leeftijd is gebeurd! Noodgedwongen wordt er van me gevraagd om iedere dag, ieder moment te luisteren naar wat mijn lichaam me te vertellen heeft. Ik kan je zeggen dat ik hier vaak mee geworsteld heb. Want weet je, onze maatschappij draait maar door. Vaak vanuit ieders ratio. Ik voelde me geregeld eenzaam, omdat ik vanuit mijn gevoel wilde leven. Het leek niet te mogen en ik voelde me anders. Maar nu kan ik niet anders meer dan mezelf dit vanuit liefde toe te staan. Ik heb niet voor niets dit pad in mijn leven gekozen, dus kan ik er maar beter iets moois mee gaan doen.
SLAPEN ‘OP’ DE FIETS
Ruim een week geleden begon ik emotioneel te wankelen en sindsdien ervaar ik fietsen (met alles daaromheen) als ballast en zwaar. Mijn ratio (en die van mijn omgeving) zegt af en toe ”Wat jammer”. Maar het is wel duidelijk dat het voor nu klaar is, het is wat mijn lichaam en geest me vertelt. Dit is wie ik óók ben. Ik ben van nature een vrolijk en spontaan persoon, met een lichaam / hoofd die geregeld een eigen leven leidt.
Over het algemeen krijg ik in de middag een slaap-aanval en dat is met mijn medicatie niet op te vangen. Vooral wanneer ik op de fiets zit, is dit erg lastig (slapen op de fiets en de richting verandert vanzelf haha!). Ik ben dan aan het vechten tegen de slaap. En dat is iets waar ik het nu helemaal mee gehad heb. Er niet aan toe kunnen geven, put me zo uit, dat ik continue achter de feiten aanloop. Of ik nu mijn leven leid vanuit huis of dat ik nu onderweg ben, ik kom dit overal tegen. Zowel mijn kwaliteiten, als mijn beperkingen. En laat het nu juist net zo zijn dat deze twee dingen ook mooi samen kunnen gaan!
Ik ervaar geregeld nieuwe mogelijkheden, ook al is het ook vaak niet makkelijk. Het is zwaar om te voelen hoe snel het ‘normale’ leven mijn hoofd laten uitputten. Laat staan het reizen. Ik ben daardoor snel overprikkeld, maar tegelijkertijd zoek ik het ook op voor mijn levensgeluk. Ik maak dan wel geen fysieke hormonen aan die – o zo belangrijk zijn om te (over)leven – het GELUKSHORMOON wordt wel veelvoudig aangemaakt. PUUR NATUUR!
KORTOM, ik heb besloten om vandaag huiswaarts te keren. En dat doe ik niet fietsende, maar met de bamboe-fiets in de trein. Misschien komt het abrupt over (voor mij eigenlijk ook wel), maar voor nu is het beter zo.
Waar ik graag mee wil afsluiten: ik heb de laatste weken veel inspiratie opgedaan. Zo ben ik van plan meer met kleur te werken. Datgene wat er in me leeft niet alleen in woord te vatten, maar ook in kleur en vorm. Als kunstzinnig therapeute mis ik dit toch wel. In mijn huisje ga ik een bureautje voor het raam creëeren, zodat daar de focus is voor mijn (levens)werk. Ik ben van plan iets te ontwikkelen van waarde, voor vrouwen tussen de 20 – 35 jaar. Ik wil hen motiveren om vanuit hun hart en ziel te leven, naar een lichter leven vol mogelijkheden. En tot slot ga ik me richten op mijn doelen voor 2018! Er staan mooie dingen in het verschiet en dat allemaal vanuit (een) Schitterend Leven ♡