Het is alweer ruim 5 weken dat ik in Oostenrijk leef, werk en woon. De tijd vliegt voorbij. Het zijn weken die in het teken staan van plezier, levenskunst, veel sneeuw en zon, zelfwaardering, dromen en doen, zelfkennis, geluk, skiën, inspiratie, fotografie, schrijven, lezen en zoeken naar balans (!). Deze thema’s zijn voor mij hét onderdeel van een schitterend leven. De ervaringen, het avontuur en de schoonheid die ik hier mag meemaken, maken mij een rijk mens! Het is zeker niet altijd makkelijk, met een lichaam / hoofd wat geregeld andere signalen geeft dan ik zou willen. Maar juist dat maakt dat ik weer iedere keer een stapje dichter bij mezelf kom ♡

 

Op het moment ervaar ik een periode waarin ik geniet en lach, maar ook frustratie, boosheid en verdriet ervaar. Nu zul je wellicht denken; heerlijk toch om hier te mogen leven en wonen!? Nou en of! Daar ben ik ook heel dankbaar voor. Dit is nu mijn wereld, mijn werkelijkheid, mijn leven. En juist daar horen voor mij ook de diepliggende emoties bij. Dit steekt met name de kop op wanneer ik aan het skiën ben, maar ook mijn lichamelijke beperkingen rondom het werk dat ik doe. Zowel in de bergen, als met werken voel ik dat mijn lichaam wel wil, maar de sturing vanuit mijn hoofd teveel wordt geprikkeld. Dit leidt geregeld tot overprikkeling, uitputting, labiliteit en niet helder meer kunnen denken. Zo heb ik de sterke overtuiging niemand tot last willen zijn, maar daardoor zit ik eerder mezelf in de weg.

 

Dromen en doenDromen
Nu ik in Oostenrijk verblijf
, een land waar ik me altijd erg thuis heb gevoeld en daar nu langere tijd van mag genieten, worden deze punten extra aangeraakt. Ze doen geregeld zeer. Ik begin nu ook steeds meer naar mezelf toe te erkennen dat ik verdriet heb van de dingen die me zo’n moeite kosten, terwijl ik het graag wil. En dat voelt eenzaam. Ik ben heel graag op mezelf, reis het liefste alleen en dan ervaar ik geen eenzaamheid. Maar dit ervaar ik wel wanneer ik het gevoel heb iets van me te worden verwacht + wil en ik het niet (volledig) kan. Dit heeft er nu wel toe geleid dat ik nu echt pas ben gaan voelen dat ik niet voor niets een uitkering heb. Ik ben dan wel aan het reizen en doe van alles, maar alles in mijn tempo. Het klinkt allemaal heel geweldig wat ik doe en dat ís het ook, maar wanneer ik zeg dat ik door Nederland aan het fietsen ben, aan het skiën ben in de bergen, werk in een hotel / restaurant, dan heb ik ervoor gezorgd dat dit zoveel mogelijk is aangepast naar mijn kunnen (en dan nog is het vaak teveel). Daardoor kom ik niet onnodig thuis te zitten en kan ik alsnog het leven ervaren, wat ik graag wil.
Alles waar ik van droom, daar wil ik daadwerkelijk iets mee doen. Ook al lijkt iets niet haalbaar, dan pas ik het op zo’n manier aan dat het wel te doen is voor mij. Ik kan eigenlijk wel zeggen dat ik overal mogelijkheden zie (soms misschien wat té vaak haha).  

 

Ik wil (be)leven, ontdekken en zoveel mogelijk uit het leven halen. Dat betekent dat ik me niet hoef te vergelijken, want daar heb ik helemaal niets aan (net zoals jij daar niets aan hebt)!! De basis is voor mij gelegd doordat ik iedere maand een bepaalde zekerheid heb van inkomsten. Van daaruit kan ik mooie dingen maken, het leven ontdekken op allerlei gebieden en in contact blijven met mezelf. Als dat geen rijkdom is… ♡