Dit ben ik.

In volle glorie.

Haren die al mijn leven lang, in krul zijn gevormd.

Het haar dat uiteindelijk mocht blijven zitten, toen ik werd geopereerd aan de tumor in mijn hoofd.

Ogen die heel veel zeggen.

Die veelbelovend de wereld in kijken.

Die een kwetsbaarheid uiten en daarmee het kind in me er laat zijn.

Die mij met een dankbaar gevoel de wereld in laten kijken. Want ook zij zijn bijna helemaal gespaard gebleven, ondanks de tumor die rondom de oogzenuwen gekapseld zat.

Mijn gezicht vertelt een verhaal.

Mijn vrolijkheid en lach, die zo nu en dan het masker kunnen zijn, waarachter deze blik zich verhult. Dromerig, bewust, doortastend, vanuit een serene rust, kracht en kwetsbaarheid.

#gewoonstoer

 

Fotografe Sacha de Boer heeft me heel sprekend weten neer te zetten. Inmiddels vind ik het een schitterend portret. Maar ook een foto waar ik een tijdje mijn ogen voor wilde sluiten. Ik kwam nogal in de weerstand bij het zien van mezelf. Dit klinkt vol drama, maar zo bedoel ik dat niet. Ik zag iets, waar ik heel veel moeite mee had. Als in de trant van ‘de naakte waarheid’. De kwetsbaarheid / puurheid die naar voren komt. Alsof anderen (inclusief mezelf) dit niet mogen zien. Die kwetsbaarheid aanraken is te eng. Want daaronder zit een pijn. Een pijn van niet helemaal gezien mogen worden, in de kern van mijn ziel.

 

Mijn leven lang is het alsof ik kijk, praat en leef voor twee. Zolang ik me kan herinneren, wil ik mijn belevenissen delen met mijn ‘maatje’. Ik weet het nu een paar jaar, maar ik deel het hier voor het eerst: ik ben een alleengeboren tweeling.

 

Ik zie nu in dat ik onbewust altijd bezig ben met hoe de ander dit zou zien, vinden of doen? Zo dacht ik als kind geregeld; als ik een tweeling zou zijn, dan zou ik echt gezien worden! Mezelf niet helemaal volwaardig kunnen zien, omdat de ander in mijn fysieke leven mist.

 

En dat is ook iets wat ik terugzie in mijn blik. Onder die kwetsbaarheid zit een wat droevige Aleid. Droevigheid die juist ook in mijn kindertijd aanwezig was. Vandaag de dag heb ik het gemis om kunnen zetten naar mijn kracht. De acceptatie dat ik dit leven met mezelf mág aangaan en niet hoef te zoeken naar de ander. De eenzaamheid en de onvervulde zoektocht naar de ander heeft plaats gemaakt voor een diep vertrouwen in mezelf.


Ik ben niet voor niets nu bijna 30 jaar op aarde. Tot twee keer toe heb ik bewust ervoor gekozen om het leven aan te gaan. Ik kan inmiddels van haar genieten. De weg die ik heb afgelegd, zit in me. Ze zal met me mee gaan, op mijn verdere levensweg. Ik kijk er naar uit, wat me allemaal nog te wachten staat. Met nieuwsgierige ogen, kijk ik vooruit! ;-)

 

Foto: door Sacha de Boer.
Project #gewoonstoer door Weekblad Margriet.
80 gewoon stoere vrouwen zijn t/m 10 maart 2019 als expositie te bezichtigen in het Amsterdams Museum.