Zoals jullie waarschijnlijk wel weten, ben ik (voor nu) bewust gestopt met mijn fiets-reis. De aanleiding hiervoor was de vele weerstand, die net voor mijn vertrek heel sterk naar voren kwam. Dat deze weerstand mij iets te vertellen heeft, is me inmiddels wel duidelijk. Dit is iets wat niet aan de oppervlakte zit, maar diep van binnen. Ik ben gaan kijken in mijn ziel.

 

Op het moment zit me iets goed dwars. Of beter gezegd, er zit van alles te knagen. Ook al vind ik het fijn weer thuis te zijn, het thema weerstand laat zich nu goed zien. Alsof dit naar de achtergrond zal verdwijnen, wanneer je weer ‘veilig’ thuis bent. Maar niets is minder waar! Thema’s en gevoelens die uitgewerkt mogen worden, komen terzijnertijd toch wel naar boven. En dat is niet altijd fijn, maar wel essentieel voor de stappen die we mogen maken in het leven.

Embryonale stadium

Diep in mezelf ervaar ik nu heftige emoties. Emoties die op het moment de boventoon voeren, al een paar dagen lang. Ik laat het er lekker zijn en ben blij dat ik niet allerlei afspraken heb. Het klinkt misschien gek, maar de weerstand leidt me terug naar het embryonale stadium, de tijd in mijn moeders buik. Dit is iets wat al mijn hele leven speelt, want in die tijd begon ik een tumor bij de hypofyse te ontwikkelen. Nog onschuldig van aard, want de eerste 9 jaar van mijn leven ervoer ik geen problemen.

 

Deze week kan ik niet anders dan met beide ogen mezelf aan te kijken. Heel confronterend, maar o zo belangrijk! Ik heb het gevoel dat ik nu echt mag landen in de basis van mijn leven. Stappen overslaan om bepaalde dingen uit de weg te gaan, is er niet meer bij. Ik mag helemaal zijn in mijn essentie en van daaruit verdergaan. En wat is dat een bevrijding! Ik ervaar zoveel wijsheid en rijkdom, dat ik in staat ben me te verbinden met die periode van voor de geboorte.

 

Zo hoorde ik laatst een treffende zin: Ieder volwassen trauma is een foetaal trauma.  Zo zie je maar hoeveel er al vóór de geboorte, in ons ligt opgeslagen.

 

In een notendop uitgelegd: de hinder die ik kan ondervinden in het dagelijkse leven, is aangelegd in de tijd dat ik als klompje cellen in de baarmoeder zat. Afgelopen winter verbleef ik voor een tijdje in de Alpen en daar ben ik dit stuk in mezelf gaan aanpakken. Waarom ontwikkelde ik in zo’n vroeg stadium een tumor in hét centrum van mijn hoofd, wat staat voor DE WIL OM TE LEVEN? Een grootse vraag die me al sinds mijn puberteit bezighoudt. Inmiddels heb ik hier een antwoord op gevonden. Ik zal dit zeker ter sprake brengen, daar kom ik nog op terug.

 

De periode voorafgaand  aan het leven op aarde, is essentieel voor wat jij als mens hebt uit te dragen. We mogen leren, ervaren, fouten maken en genieten.

 

Nu er voor mij veel op haar plek is gevallen, is er meer acceptatie en rust. Ook voel ik een enorme drang opkomen, mezelf uit te spreken. Ik heb in mijn leven al vele puzzelstukjes mogen leggen en daar heb ik deze week een aantal aan toe mogen voegen. Mijn leven is zich een geheel gaan vormen en nu is het de kunst om vanuit mijn ziel het aan te blijven sturen. 

 

Hoe is dit voor jou? Neem jij wel eens een kijkje in je eigen ziel? Waar leef jij voor?