28 jaar en ik krijg nu pas het gevoel dat ik steeds meer met mijn voeten op aarde kan staan. Dat klinkt heel dramatisch en dat bedoel ik niet zo. Voor mij is het alsof het heel wat ‘voeten’ in de aarde nodig heeft, om mezelf stevig te laten staan. Het voelt alsof ik een heel groot gedeelte van mijn leven er nooit helemaal kon zijn. Liever dromend tussen hemel en aarde, dan helemaal op aarde en het lijntje naar een lichte wereld te moeten doorbreken. Bang om me helemaal over te geven aan de wereld en het leven. Ik wil(de) het liefste alleen maar zijn zonder alle prikkels en stress van hier. En dat is ook waarom ik deze blog schrijf. Deze maand volg ik het online programma ‘Leren Scheppen’ van Anne van der Sligte (ook wel bekend van www.spellenvanzieltje.com). We zijn begonnen met het thema ‘vertrouwen’ en laat dat nu helemaal aansluiten bij waar ik nu sta. Ik mag meer gaan vertrouwen op mijn lichaam in dit aardse leven ♡

 

Het is net alsof er tijdens mijn hersen-operatie iets is aangeraakt – er is toen wel meer (fysiek) aangeraakt – waardoor ik hyper gevoelig ben geworden. Dit stuk mag ik met me meedragen, wat zo nu en dan heel eenzaam voelt. Het is dat ik me daardoor snel uitgeput en overprikkeld voel en hormonaal uit balans. Allemaal lichamelijke processen, die ik het liefste negeer. Alsof ik er geen contact mee wil én kan maken. Daarentegen is mijn wil heel sterk, waardoor ik graag meedoe met de rest van de maatschappij. Wat mij nogal verdriet kan doen is als er wordt gezegd ‘Ga jij maar even op de bank’, terwijl ik graag met iets zou willen helpen. Het is vaak goed bedoeld, maar het voelt als een afwijzing. Alsof ik in een hoekje word geduwd.

Helaas is dit laatste ook vaak het geval. Wanneer ik vertel dat ik een hersentumor heb en te maken heb met veel medicijnen en de gevolgen van dien, is het alsof er gelijk heel voorzichtig met me moet worden omgegaan. Allemaal zo lief bedoeld, maar het is juist voor mij de kunst om zelf mijn grenzen aan te geven. Wanneer een ander dit al voor die tijd doet, leer ik nooit om voor mezelf te gaan staan. Letterlijk en figuurlijk te gaan staan, wat ik een hele uitdaging vind!
Nu ik de afgelopen weken geregeld heb kunnen skiën, word er continue een beroep gedaan op mijn benen en voeten. Zij doen immers het werk. Of eigenlijk is het geheel van denken, voelen en willen aan het werk. En ja hoor, dan komt bij mij de weerstand. Dit is iets waar ik de afgelopen tijd aan heb gewerkt en waarom ik ook in mijn eentje naar Oostenrijk ben gegaan. Ik vind skiën zooo heerlijk, maar ook zooo slopend (door de stress die ik o.a. mezelf aanpraat). Dé dualiteit van het leven, balans te vinden tussen lichaam en geest ;-)

Vertrouwen

Ik geloof dat we allemaal worden geboren met een schitterende, kwetsbare en pure kern / ziel. Door de jaren heen, door alles wat we meemaken, hebben we ervaren dat we gekwetst werden. Wrok, verdriet en angst maakten dat je in je schulp bent gekropen of juist helemaal geen contact meer hebt met lichaam en ziel.
Zo heeft ieder mens wel van die laagjes opgebouwd, waardoor het vaak een levenstaak is geworden om weer contact te maken met wat er in onze ziel leeft. Kijk maar eens naar hoe je als kind was, zij voelde feilloos aan wat ze leuk vond en waar ze goed in was!

Zo kijk ik naar mijn 2-jarige zelf; de vrolijke, levende en kletsende Aleid. Heel blij met haar zusje (de ander moest nog geboren worden) en graag willen helpen / zorgen. Met veel dansende krullen en een grote lach hoefde ze alleen maar te zijn. Ze hoefde niet veel, als ze maar in de buurt was van haar moeder.
Op die leeftijd had ze al een tumor in haar hoofd, maar hier was ze zich niet van bewust. Ook al ben ik me daar nu wel bewust van, toch ervaar ik op het moment diezelfde levenslust en drang om helemaal mezelf te zijn.