PITCH EVENT TED X YOUTH NIJMEGEN: Social Engagement

Gisteravond was de pitch-avond in Nijmegen, voor het TED X event op 18-01-19. Helaas hebben ze me niet gekozen, waardoor ik in januari niet op het podium van TED X sta. Aan de ene kant vind ik het natuurlijk jammer, aangezien ik hier naartoe heb geleefd. Maar het laat me ook zeker zien, dat ik mijn voorstelling zelf mag gaan maken. Dit was in eerste instantie al het idee, voordat TED X om de hoek kwam kijken. Bij deze deel ik mijn pitch, waar ik zeker tevreden over ben! Een pitch die ik altijd weer kan gebruiken.

Huppelend in de zon

begint ze te rennen

richting de horizon.

Ver hier vandaan

en ook weer zo dichtbij

is ze haar hart achterna gegaan.

Vandaag is het 15 jaar geleden dat mijn leven een andere wending kreeg. Er werd bij mij een hersentumor geconstateerd. Tot op de dag van vandaag leef ik met de gevolgen van deze tumor op de hypofyse. Het is iets wat ik al voor de geboorte bij me draag. Niet wetende dat het zulke gevolgen zou hebben voor mijn leven. Ik maak van nature geen hormonen meer aan. Om in leven te blijven, gebruik ik dagelijks medicatie.

Het heeft me afhankelijk gemaakt. Maar niet minder verantwoordelijk voor de kwaliteit van mijn leven! Door de jaren heen ben ik gaan ervaren hoe belangrijk het is mijn eigen weg te gaan. Ik ben immers degene die 100% verantwoordelijk is voor mijn leven. Of ik nu beperkingen heb of niet, ik heb iedere dag weer keuzes om te maken, die mijn levensweg bepalen. Ik sta aan het roer van mijn eigen schip en het ligt in mijn handen om de koers te bepalen. Ik creëer daarbij mijn eigen ervaringen.

Wanneer ik de kans krijg om in januari op het Ted X Event te mogen spreken, hoop ik 2 dagen erna 30 jaar te worden. Ik voel me oprecht blij, trots, dankbaar en krachtig dat ik deze leeftijd mag bereiken en voel me levendiger dan ooit. Ik zou in januari willen vertellen over de weg die ik gegaan ben, de afgelopen 30 jaar hier op aarde. De strubbelingen met mezelf en de wil die daarbij ontbrak, om écht voluit te leven.

Want, het dansende en huppelende meisje, begon in het begin van haar leven, plaats te maken voor het angstige, verdrietige en eenzame meisje. Het meisje dat inmiddels als volwassen vrouw weet, dat ze niet in haar eentje is begonnen aan dit leven, maar als een alleen geboren tweeling. Iets wat al die tijd onbewust een groots thema was. En ook hierin geldt, ik ben het gaan omarmen in wie ik ben en dat draag ik maar al te graag uit tijdens het Ted X event.

Met name de afgelopen 2 jaar heb ik veel ervaringen met mezelf mogen opdoen. Ik ben meer en meer mijn eigen verantwoordelijkheid gaan nemen voor mijn leven. Dit is in mij gaan verankeren, vanaf het moment dat ik letterlijk en figuurlijk het stuur in handen begon te nemen. Ik ben voor onbepaalde tijd door Nederland gaan fietsen, door weer en wind, herfst en winter.

Het enige wat ik nodig had: mijn fietstassen en mijn sterke overtuigingskracht. Een overtuigingskracht die me er wel doorheen zou fietsen, als het even tegenzat. Met de wind mee, vanuit het vertrouwen in mezelf. De kracht en kwetsbaarheid die me laten meebewegen met het leven.

En dat is ook precies de rode draad in mijn huidige leven. Zonder de verbinding en het vertrouwen in mezelf, was ik niet zover gekomen als waar ik nu sta. Ik kan nu wel zeggen, dat mijn ziel mijn werkgever is geworden.

Ik maak dan wel geen hormonen meer aan, het gelukshormoon creëer ik veelvuldig. Puur natuur.

Zo ging ik van een hersentumor naar een intuïtief en vrij leven. Vanuit die verbinding met mezelf, is de verbinding met het leven ontstaan.