PERSOONLIJK VERHAAL | Mijn uitdaging in kwetsbaarheid

PERSOONLIJK VERHAAL | Mijn uitdaging in kwetsbaarheid

Verbeeldingskracht
In mijn verbeelding zit ik vaak bovenop een berg. Dan voel ik me gedragen.

Stevig en dromerig op aarde.

Omringd door schoonheid om me heen. Daarbij worden uitgenodigd om dit ook in mezelf te mogen ervaren.

De eeuwige inspiratie waarmee ik gevoed word, in een landschap van licht, tijdloosheid en vrijheid. Alsof ik me weer dichtbij de bron van het ‘hemelse’ licht bevind. Die hemelse wereld van licht, liefde, vrijheid en tijdloosheid. Ik was er jaren naar op zoek. Hier op aarde en daarbuiten.

 

De jaren voor én na de operatie lieten me wankelen. Als kind liep ik al rond met veel verdriet, eenzaamheid en boosheid. Ik voelde me niet compleet en was veel bezig met de dood, terwijl daar toen geen directe aanleiding voor was. Vandaag de dag kan ik het gevoel van ‘niet compleet’ zijn nog steeds ervaren, maar nu weet ik heel sterk wat ik nodig heb. Ik geef de ruimte aan mezelf om me heel te voelen.

 

Geboren worden
Ik schreef er al eerder over en ga hier ook zeker nog een artikel aan wijden. Wanneer je geboren wordt als alleen-geboren-tweeling, heeft dit meer impact op je leven, dan je wellicht in eerste instantie denkt. Voor mij een levensthema waarbij er van me gevraagd wordt om op mijn eigen benen te staan. Letterlijk en figuurlijk. Het letterlijk kunnen vertrouwen op mijn benen en voeten, heb ik altijd heel lastig gevonden.
Z
oals ik deze blog begon met ‘in mijn verbeelding sta ik stevig in de bergen’, zo mag ik juist in de realiteit vertrouwen op mezelf. Ik heb een sterk vertrouwen / overtuiging in mijn verbeeldingskracht. Dit vertalen naar het lichamelijke, is nog best een uitdaging!

 

Mijn uitdaging
Soms weet ik het even niet meer.
Zoals nu ik zo tegen mezelf aanloop.
Ik heb sinds december ‘last’ van diepe emoties. Verdriet en boosheid die ik vaak veilig kon verstoppen, zijn sinds een paar maanden veelvuldig aanwezig. Situaties die er niet voor niets zijn en me triggeren in dit gevoelige stuk.

De licht-energie waar ik mee werk, laat als vanzelf licht schijnen op mijn schaduwkanten.
Ik zet nieuwe stappen, waardoor patronen, valkuilen en emoties zichtbaar worden.
Het is intens. Heel intens. Zo nu en dan heb ik het hier met anderen over. En ook al kan ik goed over mijn eigen dingen praten, dit vind ik heel lastig. Vooral pijnlijk.

Kwetsbaar
En ik maar denken dat ik door te schrijven, me al kwetsbaar uit. De dingen die nu naar boven komen en heel duidelijk gezien willen worden, voelen wel heel kwetsbaar.
Als een flinterdun draadje, dat ieder moment kan knappen. Het vergt moed om stap voor stap het zeer kwetsbare stukje in mezelf steeds meer bloot te leggen.

 

Zoals een lamp een object kan verlichten, zo werkt dit ook bij lichtwerk (wat ik zowel op mijn klanten als op mezelf toepas). Een schitterende methode om licht te schijnen op dat wat gezien wil worden, maar dat kan ook betekenen dat de schaduwkanten aan het licht komen. De kanten van onszelf die vooral diep weggestopt worden, omdat ze té eng en verdrietig voelen. Het zijn vaak de kanten in onszelf waar we bang voor zijn.
Bang voor de pijn.
Bang voor onze eigen kracht.
Bang voor je kwetsbaarheid.

 

Dat is wat ik nu zelf heel duidelijk ervaar. Ik kan al een tijdje de echte pijn voelen, ik kan het uiten, ik kan het laten zijn.
Het ruimt op.
Het voelt eenzaam.
Het voelt wankel.

 

De kracht die hieronder zit, komt bij tijd en wijle naar boven. Het is iets waar ik doorheen mag. Door de pijn heen, naar meer en meer vrijheid in mezelf. Het mogen erkennen van de kracht in mezelf. Die mijn ‘beperkingen’ overstijgt.

Dit is ook juist wat ik vanuit Schitterend Leven jou wil meegeven. Krop het niet op. Verstop je niet. Ga het aan, ga er doorheen. Zoek de steun en wijsheid in jezelf en vraag hulp wanneer je het zelf even niet meer weet. Zorg dat jij het stuur in handen hebt, om sturing te geven aan je leven. De kracht in jou wil met de wereld worden gedeeld!

GEBOORTE & DOOD | Bijna 30 jaar aan levenslessen

GEBOORTE & DOOD | Bijna 30 jaar aan levenslessen

GeboorteDit is mijn moeder.
Op deze foto werd ze 33, precies een maand voor ik geboren werd.
Nu bijna 30 jaar geleden.
Ik zie dat ik op haar lijk. Zowel op deze foto, als in onze manier van doen en onze kijk op het leven.

 

Verwachtingsvol keek ze uit naar haar eerste kindje. Een kindje dat toen al veel met haar meedroeg.

 

 


Een paar jaar geleden ben ik erachter gekomen, een alleen geboren tweeling te zijn. Iets wat voor mijn moeder een lastig gegeven is. Nooit iets gemerkt tijdens de zwangerschap en dan toch een kindje verloren?
Heel begrijpelijk! Voor mij zit het emotionele stuk veel dieper. Een diep weten in het diepste van mijn cellen en ziel. Het kwam uiteindelijk nietsvermoedend naar voren in een familie-opstelling. Alle beelden en dromen (en wat al niet meer) begon ik ineens te verklaren.

Het is een thema wat met me mee is gegaan, mijn leven in. Een thema dat me ook verbindt met mijn moeder. Zij gaf ons de ruimte om te ontwikkelen. Voor mijn tweelinghelft mocht dit (wat voor reden dan ook) niet zo zijn.

Het is een thema wat vorig jaar op de fiets de kop op stak. Zoals ik er eerst geen handen en voeten aan wist te geven, kwam er vorig jaar herfst en winter veel verdriet naar boven. Het verloren gevoel, van ‘alleen’ verder te moeten gaan. Me verzetten, weerstand en niet meer willen. Deze facetten van mezelf, zie ik terug in veel situaties die ik met mezelf ben tegengekomen.

 

 

Bewegen tussen licht & donker

 

‘’It is during our darkest moments
that we must focus to see the light”.
Aristotle

Geboorte

Het is alweer bijna 10 jaar geleden, dat ik het meest donkere stukje in mezelf ervoer. Ik ervoer het alsof er iets in mezelf was overleden. Iets waar ik niet bij kon. De plotselinge wending van mijn leven, 5 jaar ervoor, begon ik toen pas te verwerken en daar kwam veel bij kijken.

Ik was net begonnen met de opleiding ‘kunstzinnige therapie’, waarbij ik dagelijks in aanraking kwam met kleur. Je zou het ook kunnen zien als een spel tussen licht en donker. Gevoelige thema’s / trauma’s die maar net onder de oppervlakte verstopt zaten, knalden die winter er in alle heftigheid uit.

Ik was 19 jaar.
Ik voelde me totaal verloren.
Niet begrepen.
En o zo bevangen door een enorme angst en verdriet.

Maar niemand was toch dood? 
Ik leefde toch nog?

Tja, in fysieke lijve was dit zo, maar iets in mezelf was zodanig aangeraakt, dat het thema dood en angst me dagelijks aanvloog.

Datgene wat al jaren sluimerde, wilde aan het licht komen. Maar ja, zo licht voelde dat natuurlijk niet!
Angst ten top.
Bang mijn ouders en zusjes te verliezen. Zij stonden voor mij voor de kern die ik in mezelf niet voelde. Mijn eigen essentie leek er niet meer te zijn.

Nu 10 jaar later, ben ik mijn eigen kern groots gaan ontdekken.
Over ruim een week heb ik mijn pitch voor TED X en mag ik vanuit deze kern mijn verhaal overbrengen. Uiteindelijk is het mijn doel om in januari – 2 dagen voor mijn 30e – de ogen te doen openen van mijn medemens, tijdens de TED x talk.

Wat ik jou wil meegeven: weet dat je angst, verdriet, onzekerheid, boosheid je iets te vertellen hebben. Het wil gezien worden.
Stop het niet weg.
Het mag in het licht komen te staan!!

Iets wat ik ook meegeef aan mijn cliënten. Tijdens een lichtsessie wordt er licht geschenen op een vraag / probleem / situatie. Hetgeen wat gezien wil worden, dient zich aan. Klinkt niet fijn natuurlijk, maar de transparante energie werkt helend en transformerend.
Stuur me gerust een berichtje wanneer je zelf met thema’s rondloopt en dit graag eens met iemand deelt. Ik hoor en zie je, schaam je niet voor wat je ervaart!