GEBOORTE & DOOD | Bijna 30 jaar aan levenslessen

GEBOORTE & DOOD | Bijna 30 jaar aan levenslessen

GeboorteDit is mijn moeder.
Op deze foto werd ze 33, precies een maand voor ik geboren werd.
Nu bijna 30 jaar geleden.
Ik zie dat ik op haar lijk. Zowel op deze foto, als in onze manier van doen en onze kijk op het leven.

 

Verwachtingsvol keek ze uit naar haar eerste kindje. Een kindje dat toen al veel met haar meedroeg.

 

 


Een paar jaar geleden ben ik erachter gekomen, een alleen geboren tweeling te zijn. Iets wat voor mijn moeder een lastig gegeven is. Nooit iets gemerkt tijdens de zwangerschap en dan toch een kindje verloren?
Heel begrijpelijk! Voor mij zit het emotionele stuk veel dieper. Een diep weten in het diepste van mijn cellen en ziel. Het kwam uiteindelijk nietsvermoedend naar voren in een familie-opstelling. Alle beelden en dromen (en wat al niet meer) begon ik ineens te verklaren.

Het is een thema wat met me mee is gegaan, mijn leven in. Een thema dat me ook verbindt met mijn moeder. Zij gaf ons de ruimte om te ontwikkelen. Voor mijn tweelinghelft mocht dit (wat voor reden dan ook) niet zo zijn.

Het is een thema wat vorig jaar op de fiets de kop op stak. Zoals ik er eerst geen handen en voeten aan wist te geven, kwam er vorig jaar herfst en winter veel verdriet naar boven. Het verloren gevoel, van ‘alleen’ verder te moeten gaan. Me verzetten, weerstand en niet meer willen. Deze facetten van mezelf, zie ik terug in veel situaties die ik met mezelf ben tegengekomen.

 

 

Bewegen tussen licht & donker

 

‘’It is during our darkest moments
that we must focus to see the light”.
Aristotle

Geboorte

Het is alweer bijna 10 jaar geleden, dat ik het meest donkere stukje in mezelf ervoer. Ik ervoer het alsof er iets in mezelf was overleden. Iets waar ik niet bij kon. De plotselinge wending van mijn leven, 5 jaar ervoor, begon ik toen pas te verwerken en daar kwam veel bij kijken.

Ik was net begonnen met de opleiding ‘kunstzinnige therapie’, waarbij ik dagelijks in aanraking kwam met kleur. Je zou het ook kunnen zien als een spel tussen licht en donker. Gevoelige thema’s / trauma’s die maar net onder de oppervlakte verstopt zaten, knalden die winter er in alle heftigheid uit.

Ik was 19 jaar.
Ik voelde me totaal verloren.
Niet begrepen.
En o zo bevangen door een enorme angst en verdriet.

Maar niemand was toch dood? 
Ik leefde toch nog?

Tja, in fysieke lijve was dit zo, maar iets in mezelf was zodanig aangeraakt, dat het thema dood en angst me dagelijks aanvloog.

Datgene wat al jaren sluimerde, wilde aan het licht komen. Maar ja, zo licht voelde dat natuurlijk niet!
Angst ten top.
Bang mijn ouders en zusjes te verliezen. Zij stonden voor mij voor de kern die ik in mezelf niet voelde. Mijn eigen essentie leek er niet meer te zijn.

Nu 10 jaar later, ben ik mijn eigen kern groots gaan ontdekken.
Over ruim een week heb ik mijn pitch voor TED X en mag ik vanuit deze kern mijn verhaal overbrengen. Uiteindelijk is het mijn doel om in januari – 2 dagen voor mijn 30e – de ogen te doen openen van mijn medemens, tijdens de TED x talk.

Wat ik jou wil meegeven: weet dat je angst, verdriet, onzekerheid, boosheid je iets te vertellen hebben. Het wil gezien worden.
Stop het niet weg.
Het mag in het licht komen te staan!!

Iets wat ik ook meegeef aan mijn cliënten. Tijdens een lichtsessie wordt er licht geschenen op een vraag / probleem / situatie. Hetgeen wat gezien wil worden, dient zich aan. Klinkt niet fijn natuurlijk, maar de transparante energie werkt helend en transformerend.
Stuur me gerust een berichtje wanneer je zelf met thema’s rondloopt en dit graag eens met iemand deelt. Ik hoor en zie je, schaam je niet voor wat je ervaart!

 

Boekentip: LEEF!

Boekentip: LEEF!

 ‘’Op hoge hakken de hemel in’’

Laura Maaskant is een meisje van 15 jaar, als ze te horen krijgt dat ze kanker heeft. Ze ondergaat zware behandelingen en komt in een periode vol onzekerheid, verdriet en pijn. Toch weet Laura de situatie om te zetten in kracht en dat leert haar te leven en te accepteren wat er is. Dit komt met name naar voren, als ze een paar jaar later te horen krijgt dat ze ongeneselijk ziek is en geen toekomst meer heeft. In dit artikel meer over LEEF!

Levenswijsheid

Laura bezit een enorme levenswijsheid voor haar leeftijd. Dit is te zien aan haar manier van schrijven. Het gaat bij haar niet over het overleven, maar juist het beleven staat centraal. Laura laat sterk naar voren komen dat ze ten volle kan genieten van de momenten die haar aangereikt worden. De tijd die ze nog heeft, benut ze tot in de kleinste details. Ze geniet van iedere dag, ieder moment. Dit doet ze samen met haar ‘buddy’  (haar trouwe viervoeter), ouders, broers en vrienden. Laura heeft niet per se de behoefte om nog een wereldreis te maken of andere spectaculaire dingen te ondernemen. Ze vindt het juist de uitdaging alles in het moment te beleven, ongeacht de plek of de situatie. Dit is ook iets dat ze de mensheid wil meegeven: ’Want in welke situatie het leven je ook brengt: het is aan jou om eruit te halen wat erin zit’’. Laura geeft in haar boek duidelijk weer, een inspiratiebron te willen zijn. Dit maakt ook tot wie ze nu is. Een persoon die het leven kan loslaten en zich kan overgeven aan wat komen gaat!

De dood

De dood is voor velen van ons een beladen onderwerp. Laura zet haar kijk op het thema ‘dood’ op een luchtige, humoristische manier uiteen. Natuurlijk kent ook zij verdriet. Maar door haar enorme kracht, weet ze de dingen op een nuchtere en natuurlijke manier te zien.

Het is een boek dat me zal bijblijven. Laura belicht haar proces van ziek zijn en het contact tussen leven en dood vanuit een spirituele invalshoek. De zin van het leven, vragen die haar bezighouden, het komt allemaal naar voren. Het verhaal heeft me ontroerd, het heeft me diep geraakt. Hoe ze van iedere dag weer een feestje kan maken en daardoor met de dag leeft, vind ik bewonderenswaardig! Laura heeft me geïnspireerd te leven!