door Aleid | 30 mrt 2017 | Levenslessen, Mijn verhaal
Het is voorbij gevlogen, de (ruim) twee maanden dat ik in het schitterende Oostenrijk verbleef. Ik heb zoveel mooie, leuke, inspirerende, wonderlijke, voedende en confronterende momenten mogen beleven, dat maakt mij een heel dankbaar mens. Dat ik mag meemaken hoe mijn lichaam zich toch al die tijd heeft weten te redden, vind ik bijzonder. Ik ben bewust het leven gaan aanpassen naar mijn kunnen. Mijn ziel als werkgever, door rust en regelmaat aan mijn leven toe te voegen. Ik laat me leiden door wat er in mijn hart en ziel leeft en dan ontstaan er de mooiste dingen! Het geeft me kracht en levenslust om door te gaan. Verder te gaan met mijn reizende leven, waarbij ik blijf ontdekken, creëren, fotograferen en schrijven, ondanks mijn beperkingen. En dit doe ik vanuit mijn hart en ziel; een grote ontdekking die ik in Oostenrijk heb opgedaan.
Ik ben op het moment in Innsbruck, waar ik gisteren arriveerde. Na weken in een klein en schattig dorpje te hebben verbleven, is dit ineens een grote omschakeling! Niet alleen de sfeer en de massa van mensen, ook de temperatuur lijkt hier een stuk hoger. Sinds ik hier ben, heb ik het helemaal gehad. Zo heb ik vanmiddag een tijdje in het park geslapen (+ een uur in het hostel) en ben ik wezen schrijven in een koffietentje. Ik vond het wel prima en omdat ik me totaal geen ‘moeten’ opleg, voel ik me er tenminste niet rot over. Het is zoals het is. Dit is een moeheid die niet ineens over is na een extra middagdutje. Het moet slijten en ik heb wat extra pillen nodig.
En dan kom ik gelijk op het volgende; schrijven en fotograferen (creëren) geven mij zoveel voldoening, dat ik het heerlijk vind om er een groot gedeelte van de dag hiermee bezig te zijn! Dat is me hier in Oostenrijk nog meer duidelijk geworden en geen haar op mijn hoofd die zegt dat het nu mooi is geweest. Nee nee, het is mijn roeping, mijn levenspad om mezelf te uiten in verschillende creatieve gebieden. Dus ook in zo’n stad, geeft het me juist een gevoel van vrijheid om op een leuke plek te werken! Ik ben mijn eigen werkgever :-)
”Leid jouw leven vanuit je hart,
alleen jij kan het leven
van je dromen vormgeven”.
Z I E L E N L E V E N
Hoe fijn is het wanneer je kunt loslaten en de dingen gewoon kunt laten zijn. Je wereld, je leven wordt er een stuk lichter van. ‘Zijn’ is voor mij wel hét toverwoord om een schitterend leven te kunnen toelaten. Nu ik in Innsbruck ben, voel ik heel sterk hoe goed het mij(n ziel) heeft gedaan om een tijdje te leven in de bergen waar ik een groot gedeelte van mijn leven al van droom! Nu ik deze tijd gedag heb gezegd, voel ik nog meer wat mij wel goed doet en wat niet. Ik ben sinds gisteren (sinds ik in het jeugdhostel aankwam) zo intens moe, dat ik nu niet bepaald kan genieten. En dat terwijl ik zo graag deze stad wilde bezoeken, maar op deze manier is het toch teveel van het goede.
Hetzelfde gebeurde toen ik een weekje meeging met m’n familie op wintersport, evenals de week erna toen ik weer terug naar Maria Alm ging. Zo kan ik je nog meer momenten opnoemen, want ik ben gesloopt wanneer ik me moet omschakelen vanuit een omgeving waar ik het zo naar mijn zin heb (en tot bloei kom). Hier word ik me nu ineens extra bewust van. En dat is iets wat ik jou ook wil meegeven; leid jouw leven vanuit je hart, alleen jij kan het leven van jouw dromen vormgeven! Zo schreef ik gisteravond onderstaand gedichtje, die het leven vanuit mijn ziel / hart symboliseert ♡
door Aleid | 19 dec 2016 | Aleid fietst, Mijn verhaal
De afgelopen maanden werd me geregeld gevraagd: je zult jezelf wel tegenkomen, nu je met je fiets op reis bent? Ik antwoord op die momenten dat ik vrijwel alleen maar leuke dingen beleef, wat me veel geluk brengt. Wanneer ik maar wil, ik kan altijd ‘vermaakt’ worden. Zo vul ik de avonden vaak in met het kijken van een serie of een film. Dat is nu eenmaal de luxe van de tijd waarin we leven. En daar ben ik me zeker bewust van en daar wil ik me ook bewust van zijn. Want ik kom nu op een punt, dat deze vorm van entertraining, geen ruimte biedt voor dieperliggende emoties. En dat is precies waar deze blog over gaat: er moet me namelijk iets van het hart ♡
Op het moment zit ik niet goed in mijn vel. Ik ben moe van emoties, ben snel misselijk , voel me moedeloos, verdrietig, labiel én passief. Alsof de beweging eruit is. Ik ben snel ‘vol’ van alles.
Bezinning, verstilling, reflectie op wat is geweest.
Misschien dat jij dit ook wel voelt, maar ik ervaar december altijd als een maand van verstilling, bezinning, reflectie op wat is geweest. Verbinding met jezelf en de ander en richten op je interne wereld. Dit is iets wat ik de afgelopen week heel duidelijk heb ervaren. Ik was zo moe, wilde alleen maar slapen. Tegelijkertijd voelde dit heel fijn, het gevoel in een coconnetje te leven. Doordat ik de afgelopen dagen wat afspraken had staan, maakte ik weer een beweging naar buiten. En gelijk kwam de drang te willen slapen, weer opzetten.
Woensdag ging ik naar Zutphen voor een coach – gesprek. Dit was fijn, maar was eigenlijk te moe en wankel. En doordat ik de dag erna een afspraak had voor een samenwerking op mijn oude school in Arnhem, kon ik aan het einde van die dag geen ‘pap’ meer zeggen. Met als gevolg: sinds vrijdag ben ik helemaal leeg. Dat mijn lichaam en geest het signaal gaven om te slapen, was dus niet voor niets. En juist op díe momenten mag ik de ruimte innemen voor mezelf, ongeacht wat mijn omgeving hierover zegt of misschien wel denkt. Ik zou vorige week een paar dagen bij mijn ouders zijn, wat uiteindelijk een week werd. En dat vind ik lastig, want ik weet ook dat zij op die momenten zich zorgen maken. Zo hoor ik mijn moeder zeggen ‘Is het fietsen / het onderweg zijn dan toch te zwaar voor je ‘? Logisch dat ze dit denkt, dat vraag ik mezelf op die momenten ook af. Maar mezelf kennende, heb ik deze emoties / vermoeidheid altijd in de laatste maand van het jaar (misschien herken jij dit ook wel?). Ik heb de behoefte naar binnen te keren, zoals je dit nu ook in de winter ziet gebeuren in de natuur. Loslaten wat is geweest, om weer ruimte te maken voor het nieuwe (voorjaar).
Het werd me vorige week gelijk al duidelijk dat ik mijn ogen niet hoef te sluiten voor diepliggende emoties en innerlijke pijn. Op het moment ben ik snel geraakt. Het voelt als een opluchting hier uiting aan te geven. Vooral afgelopen zaterdag, toen ik van Winsum naar Groningen fietste. Heel symbolisch, maar het leek alsof mijn fiets niet vooruit wilde en ik werd alsmaar kribbiger. Verdriet, woede en machteloosheid kwamen er tegelijkertijd uit. Voor even luchtte dit op, maar dit maakte al gauw weer plaats voor leegte. Een heel duidelijk signaal dat ik aandacht aan mijn innerlijke zelf mag geven. Gisteravond veel geschreven en daar kwam uiteindelijk deze blog uit voort.
Voor nu is het mijn doel, ruimte te geven aan de onrust in mezelf. Het wil gezien worden en hoeft niet te worden weggestopt. Ik merk ook dat ik soms bang ben dat ik om de een of andere manier moet stoppen met deze manier van leven / onderweg zijn. Bang zijn dat ik soms niet helemaal in mezelf geloof en me door anderen laat leiden. Ik denk dat dit voor nu de grootste uitdaging is voor mij. Ik volg mijn eigen pad en geef zelf richting aan mijn wensen, ongeacht wat de ander hierover zegt. Bij deze zeg ik ook dat ik in beweging blijf. Hiermee bedoel ik: reizen en fietsen, om de schoonheid van het leven vast te leggen. Door in beweging te komen, leg ik de essentie vast van het leven (levenskunst). Het enige wat ik voor nu nodig heb: de moed in beweging te blijven en hierin mijn gevoel te volgen. Van daaruit dans ik mijn leven verder ♡
door Aleid | 2 mrt 2016 | Mijn verhaal
Gisteren liep ik weer eens door het LUMC, na er een tijdje niet te zijn geweest. Ik moest hier zijn om bloed te prikken, één van de controles, aangezien mijn hormoonhuishouding kunstmatig in balans moet worden gehouden (lees ook: Leven dankzij medicijnen). Terwijl ik door de gangen liep, realiseerde ik me dat het ‘’ziekenhuiswereldje’’ ver van me af is gaan staan. Gek eigenlijk, hoe snel zoiets kan gaan. Een jaar geleden was ik zelfs nog bezig om met de onderneming die ik toen had, een netwerk op te bouwen binnen de ziekenhuizen. Op dit moment staat dat ver van me vandaan en leid ik het leven dat ik echt wil leiden! Dit artikel gaat dus ook over mijn wens voor dit leven en wat jij ervan kunt leren!
Wat wel / Wat niet
Zoals ik nu in het leven sta, lijkt dit alweer een eeuwigheid geleden. Ik heb deze wereld van ziekte, verdriet, wanhoop en eenzaamheid losgelaten. Ik heb er bewust voor gekozen, mezelf hieruit terug te trekken. Als patiënt zijnde kan ik niet zonder, maar dat wil niet zeggen dat ik ook op werk-gebied verbonden moet zijn aan het ziekenhuis.
De wens om andere mensen met kanker te helpen, werd al op jonge leeftijd aangewakkerd. Gedurende mijn studietijd was dit gevoel nog steeds aanwezig. Van daaruit ben ik mijn praktijk gestart als kunstzinnig therapeut voor mensen geconfronteerd met kanker. Eenmaal begonnen ervoer ik zoveel weerstand, dat ik na twee jaar heb doen besluiten ermee te stoppen. Jaren lang was dit mijn wens, om er uiteindelijk achter te komen dat mijn behoefte heel ergens anders ligt! En is het dan niet geweldig om gehoor te geven aan deze behoefte!? De wereld van ziekte ontnam mij mijn levenskracht. Aangezien ik iedere dag geconfronteerd word met mijn eigen ziekte, kon ik die van een ander er niet ook nog bij hebben.
Mijn wens
Wat is het toch heerlijk om iets te wensen te hebben ;-) We hebben allemaal wel dromen en wensen, of ze nu klein of groot zijn. Persoonlijk heb ik nu vooral een individuele + een gemeenschappelijke wens. Ik wil namelijk leven vanuit vrijheid en levenskracht. Door vanuit deze basis te leven, wens ik het ook de ander toe om contact te maken met zijn of haar levenskracht. In mijn ogen leidt dit uiteindelijk tot een schitterend leven, waarbij we in verbinding leven met elkaar.
Mijn wens is om anderen te inspireren om vanuit duurzaamheid, levenskracht en verbondenheid te leven.
Bezinningscentrum
Daarbij zou ik willen leven in rust en ruimte. Het is heel persoonlijk wat ik opschrijf, maar ik zie dit voor me in een prachtig berglandschap, waar ik met mijn toekomstige partner een bezinningscentrum run. Hier komen mensen naartoe die de hectiek van alledag, even achter zich willen laten. Ze komen hier tot rust, vinden weer nieuwe inspiratie en gaan weer opgeladen naar huis. Mijn doel (en als het goed is ook die van mijn partner ;-) ) is om hen een nieuwe boost te geven, die ze thuis kunnen voortzetten. Want ja, we kennen het immers allemaal wel, we komen weer thuis en na een week zitten we weer in die sleur..
Leren vertrouwen om mijn eigen koers te varen
Dit is ook precies hetgeen wat ik je wil meegeven. Kies voor het leven vanuit je hart. Wanneer je steeds meer vertrouwt raakt met je gevoel, je behoeftes, dromen en verlangens, dan komt de rest vanzelf. Angst is zo’n slechte raadgever, het houdt je vaak weg van het leven vanuit je passie! Het is dus ook van belang om te kijken naar waar jij voor leeft. Blijf hier contact mee maken en je zult zien dat je jouw droom / verlangen gaat leven!
Daarbij raad ik je het boek The power of the heart aan, van Baptist de Pape. Dit boek geeft weer hoe je hart je gids mag zijn. Paulo Coelho, Isabel Allende en onder andere Deepak Chopra, hebben aan dit boek meegewerkt.
In de artikelen Hoe mijn leven begon te schitteren en Mijn keuze voor een schitterend leven, beschrijf ik hoe ik steeds meer mijn eigen weg ga. Ook al doe ik nu niets met de opleiding kunstzinnige therapie (dit is niet helemaal waar, ik geef er een eigen draai aan), ik voel nu heel sterk dat ik mag vertrouwen dat ik word geleid. Dit klinkt misschien wat vaag, maar zo ervaar ik dit wel. Door nu steeds meer naar mijn gevoel te luisteren en gehoor te geven naar wat er in mij leeft, ontvouwen de dingen op de juiste tijd. Het enige wat je dan nog hoeft te doen is open te blijven staan. Ga niet zoeken, want het vind jou vanzelf!
Wat is jouw wens voor dit leven? Wat heb je nodig om deze wens te vervullen en hoe ga je dat aanpakken? :-) Ik lees het graag hieronder terug!
