door Aleid | 27 nov 2018 | Mijn verhaal
PITCH EVENT TED X YOUTH NIJMEGEN: Social Engagement
Gisteravond was de pitch-avond in Nijmegen, voor het TED X event op 18-01-19. Helaas hebben ze me niet gekozen, waardoor ik in januari niet op het podium van TED X sta. Aan de ene kant vind ik het natuurlijk jammer, aangezien ik hier naartoe heb geleefd. Maar het laat me ook zeker zien, dat ik mijn voorstelling zelf mag gaan maken. Dit was in eerste instantie al het idee, voordat TED X om de hoek kwam kijken. Bij deze deel ik mijn pitch, waar ik zeker tevreden over ben! Een pitch die ik altijd weer kan gebruiken.
Huppelend in de zon
begint ze te rennen
richting de horizon.
Ver hier vandaan
en ook weer zo dichtbij
is ze haar hart achterna gegaan.
Vandaag is het 15 jaar geleden dat mijn leven een andere wending kreeg. Er werd bij mij een hersentumor geconstateerd. Tot op de dag van vandaag leef ik met de gevolgen van deze tumor op de hypofyse. Het is iets wat ik al voor de geboorte bij me draag. Niet wetende dat het zulke gevolgen zou hebben voor mijn leven. Ik maak van nature geen hormonen meer aan. Om in leven te blijven, gebruik ik dagelijks medicatie.
Het heeft me afhankelijk gemaakt. Maar niet minder verantwoordelijk voor de kwaliteit van mijn leven! Door de jaren heen ben ik gaan ervaren hoe belangrijk het is mijn eigen weg te gaan. Ik ben immers degene die 100% verantwoordelijk is voor mijn leven. Of ik nu beperkingen heb of niet, ik heb iedere dag weer keuzes om te maken, die mijn levensweg bepalen. Ik sta aan het roer van mijn eigen schip en het ligt in mijn handen om de koers te bepalen. Ik creëer daarbij mijn eigen ervaringen.
Wanneer ik de kans krijg om in januari op het Ted X Event te mogen spreken, hoop ik 2 dagen erna 30 jaar te worden. Ik voel me oprecht blij, trots, dankbaar en krachtig dat ik deze leeftijd mag bereiken en voel me levendiger dan ooit. Ik zou in januari willen vertellen over de weg die ik gegaan ben, de afgelopen 30 jaar hier op aarde. De strubbelingen met mezelf en de wil die daarbij ontbrak, om écht voluit te leven.
Want, het dansende en huppelende meisje, begon in het begin van haar leven, plaats te maken voor het angstige, verdrietige en eenzame meisje. Het meisje dat inmiddels als volwassen vrouw weet, dat ze niet in haar eentje is begonnen aan dit leven, maar als een alleen geboren tweeling. Iets wat al die tijd onbewust een groots thema was. En ook hierin geldt, ik ben het gaan omarmen in wie ik ben en dat draag ik maar al te graag uit tijdens het Ted X event.
Met name de afgelopen 2 jaar heb ik veel ervaringen met mezelf mogen opdoen. Ik ben meer en meer mijn eigen verantwoordelijkheid gaan nemen voor mijn leven. Dit is in mij gaan verankeren, vanaf het moment dat ik letterlijk en figuurlijk het stuur in handen begon te nemen. Ik ben voor onbepaalde tijd door Nederland gaan fietsen, door weer en wind, herfst en winter.
Het enige wat ik nodig had: mijn fietstassen en mijn sterke overtuigingskracht. Een overtuigingskracht die me er wel doorheen zou fietsen, als het even tegenzat. Met de wind mee, vanuit het vertrouwen in mezelf. De kracht en kwetsbaarheid die me laten meebewegen met het leven.
En dat is ook precies de rode draad in mijn huidige leven. Zonder de verbinding en het vertrouwen in mezelf, was ik niet zover gekomen als waar ik nu sta. Ik kan nu wel zeggen, dat mijn ziel mijn werkgever is geworden.
Ik maak dan wel geen hormonen meer aan, het gelukshormoon creëer ik veelvuldig. Puur natuur.
Zo ging ik van een hersentumor naar een intuïtief en vrij leven. Vanuit die verbinding met mezelf, is de verbinding met het leven ontstaan.
door Aleid | 23 nov 2018 | Mijn verhaal
Dit ben ik.
In volle glorie.
Haren die al mijn leven lang, in krul zijn gevormd.
Het haar dat uiteindelijk mocht blijven zitten, toen ik werd geopereerd aan de tumor in mijn hoofd.
Ogen die heel veel zeggen.
Die veelbelovend de wereld in kijken.
Die een kwetsbaarheid uiten en daarmee het kind in me er laat zijn.
Die mij met een dankbaar gevoel de wereld in laten kijken. Want ook zij zijn bijna helemaal gespaard gebleven, ondanks de tumor die rondom de oogzenuwen gekapseld zat.
Mijn gezicht vertelt een verhaal.
Mijn vrolijkheid en lach, die zo nu en dan het masker kunnen zijn, waarachter deze blik zich verhult. Dromerig, bewust, doortastend, vanuit een serene rust, kracht en kwetsbaarheid.
#gewoonstoer
Fotografe Sacha de Boer heeft me heel sprekend weten neer te zetten. Inmiddels vind ik het een schitterend portret. Maar ook een foto waar ik een tijdje mijn ogen voor wilde sluiten. Ik kwam nogal in de weerstand bij het zien van mezelf. Dit klinkt vol drama, maar zo bedoel ik dat niet. Ik zag iets, waar ik heel veel moeite mee had. Als in de trant van ‘de naakte waarheid’. De kwetsbaarheid / puurheid die naar voren komt. Alsof anderen (inclusief mezelf) dit niet mogen zien. Die kwetsbaarheid aanraken is te eng. Want daaronder zit een pijn. Een pijn van niet helemaal gezien mogen worden, in de kern van mijn ziel.
Mijn leven lang is het alsof ik kijk, praat en leef voor twee. Zolang ik me kan herinneren, wil ik mijn belevenissen delen met mijn ‘maatje’. Ik weet het nu een paar jaar, maar ik deel het hier voor het eerst: ik ben een alleengeboren tweeling.
Ik zie nu in dat ik onbewust altijd bezig ben met hoe de ander dit zou zien, vinden of doen? Zo dacht ik als kind geregeld; als ik een tweeling zou zijn, dan zou ik echt gezien worden! Mezelf niet helemaal volwaardig kunnen zien, omdat de ander in mijn fysieke leven mist.
En dat is ook iets wat ik terugzie in mijn blik. Onder die kwetsbaarheid zit een wat droevige Aleid. Droevigheid die juist ook in mijn kindertijd aanwezig was. Vandaag de dag heb ik het gemis om kunnen zetten naar mijn kracht. De acceptatie dat ik dit leven met mezelf mág aangaan en niet hoef te zoeken naar de ander. De eenzaamheid en de onvervulde zoektocht naar de ander heeft plaats gemaakt voor een diep vertrouwen in mezelf.
Ik ben niet voor niets nu bijna 30 jaar op aarde. Tot twee keer toe heb ik bewust ervoor gekozen om het leven aan te gaan. Ik kan inmiddels van haar genieten. De weg die ik heb afgelegd, zit in me. Ze zal met me mee gaan, op mijn verdere levensweg. Ik kijk er naar uit, wat me allemaal nog te wachten staat. Met nieuwsgierige ogen, kijk ik vooruit! ;-)
Foto: door Sacha de Boer.
Project #gewoonstoer door Weekblad Margriet.
80 gewoon stoere vrouwen zijn t/m 10 maart 2019 als expositie te bezichtigen in het Amsterdams Museum.
door Aleid | 30 apr 2017 | Levenslessen, Mijn verhaal
Een paar weken geleden vroeg ik jullie om vragen in te sturen, m.b.t. mijn leven met een hersentumor en de gevolgen van dien. Het zijn een aantal mooie vragen (dank jullie wel hiervoor), die ik in deze blog zo goed mogelijk probeer te beantwoorden. Door me bewust met jullie vragen bezig te houden, is het gelijk voor mij ook een stukje verdieping. Ik hoop je met deze blog zowel te informeren als te inspireren ♡
-
Wat is de invloed van de hersentumor én de medicijnen op je energie en stemming? Hoe ga je hiermee om?
Goede vraag! Dit is van grote invloed. Mijn energie en stemming worden bepaald door de medicatie die ik inneem, wat ik van mezelf vraag gedurende een dag, maar ook een positieve mindset is bepalend voor hoe ik me voel.
Het komt er op neer dat de ene dag, de andere niet is. Logisch natuurlijk, dat zul je zelf ook wel herkennen. Wanneer mijn dagen uit ‘moeten’ zouden bestaan (zoals vroeger meer het geval was), dan zou ik me veel meer uitgeput voelen. Hier heb ik nooit goed tegen gekund, maar na mijn operatie is dit veel erger geworden.
Vanaf het moment dat ik wakker werd uit de hersenoperatie, is mijn leven veranderd. Dit is nu ruim 13 jaar geleden. Sindsdien ben ik per oog een kwart van mijn gezichtsveld kwijt en mijn Hypofyse (hormoonklier achter de oogzenuwen) werkt niet meer, met alle gevolgen van dien. De vochthuishouding, vrouwelijk hormoon, groeihormoon, adrenaline / bijnierschorshormoon en de schildklier / stofwisseling moet ik de hele dag door zelf reguleren (minimaal 3 momenten). Eigenlijk wordt er iedere dag van mij gevraagd om bewust stil te staan, te voelen en zo nodig de medicatie en mijn ritme hierop aan te passen. Het zijn essentiële dingen die van mij gevraagd worden en waar ik door de jaren heen steeds meer naar heb leren luisteren.
Mijn stemming en energie hebben veel met elkaar te maken. Wanneer iets té zwaar is (of dit nu lichamelijk of geestelijk is), ontstaat er snel een tekort aan bijnierschorshormoon (oftewel adrenaline). Wanneer ik dit niet tijdig of niet goed aanvul, dan raak ik uitgeput. Op die momenten lijk ik wel een emotioneel wrak, want ik kan dan blijven huilen, schiet in de boosheid en kan niet helder meer denken. Dit is iets anders dan ‘gewoon’ moe zijn na een lange dag of een zware periode. Dit is ook iets wat ik moeilijk kan uitleggen en wat ook lastig te begrijpen is voor mijn omgeving.
Waar het eigenlijk op neer komt, ik heb nog maar weinig controle over mezelf, wanneer er iets in mijn hormoonhuishouding gebeurd. Wanneer ik erg moe ben, heb ik heel veel dorst en drink ik dus ook veel. Als ik hier geen medicijnen voor slik, dan kan ik net zo goed de hele dag op de wc zitten en tegelijkertijd onder een kraan hangen. Als ik uitgeput ben, lijk ik zelf wel een kraan die niet meer dichtgaat. Huilen, huilen en nog eens huilen, gevolgd door leegte en een extreme stemmingswisseling (van lachen naar huilen). Ook niet zo gek waar vroeger de uitspraak ”Aleidje lacht, Aleidje huilt” vandaan kwam. In die tijd waren er al signalen zichtbaar dat de tumor aan het groeien was, maar hier waren we ons nog niet bewust van.
- Heb je dingen die je niet mag doen dankzij je hersentumor? Heb je operaties gehad en daar nog naweeën van? Mag je alles eten? Heb je veel aan moeten passen in je leven?
Gelukkig heeft nog nooit iemand gezegd wat ik níet mag doen, maar alcoholgebruik wordt afgeraden. Ook wordt me afgeraden om warme gebieden op te zoeken, aangezien ik mijn temperatuurhuishouding niet zelf kan reguleren. Ik krijg dan snel koorts en voel me dan hondsberoerd. Dit kan gevaarlijk zijn, dus ik zoek het niet per se op. Me gedeisd houden en mijn lichaam koelen zijn dingen die belangrijk zijn om te doen wanneer het warm is.
Toen in mijn puberteit de hersentumor werd ontdekt, lag ik binnen twee weken onder het mes in het Radboud in Nijmegen. Aangezien ik de tumor al sinds het embryonale-stadium heb, is er een kalklaagje ontstaan. Dit gedeelte + actief tumorweefsel is achtergebleven, aangezien ze niet alles durfden weg te halen. Bang dat het zou afbreken en dan zit ik met de grotere gevolgen. De tumor zat om de oogzenuwen heen gekapseld, evenals bij de hypofyse (kleine hormoonklier, die alle hormonen aanstuurt).
Door de jaren heen ben ik heel duidelijk gaan merken wat voor een effect suiker op mij (en ons allemaal) heeft. Ik begin hormonaal te wankelen, wanneer ik suiker eet. Tegenwoordig eet ik wel weer dingen met suiker hoor, maar wanneer ik het bij 1 x per dag laat is hier weinig van te merken. Hoe natuurlijker mijn leefstijl, hoe beter ik in balans ben én blijf. Sinds mijn 18e ben ik hier heel bewust mee bezig en weet ik precies wat me wel goed doet. Ik houd me daar niet altijd aan, ik ben ook maar een mens haha.
-
Wat kun je wél + wat niet en wat zijn je mogelijkheden en beperkingen?
Persoonlijk kan ik meer met de vraag wat ik wél kan, dan wat niet. Ik kan veel, maar vooral wanneer het op mijn eigen tempo is. Zo vind ik het heerlijk om op mezelf te zijn. Dat ik een half jaar geleden voor een paar maanden ben gaan fietsen, heeft hier alles mee te maken. Ook het mooie avontuur in Oostenrijk heeft hieraan bijgedragen. Ik weet dat mijn kracht zit in het leiden van mijn leven, op mijn voorwaarden. Iedere dag mag ik goed naar mijn lichaam (en geest) luisteren, want mijn leven met een hersentumor vraagt hier nadrukkelijk om. Dit is iets wat ik nog wel eens lastig vind. Ik ben een kei in het negeren van signalen die om aandacht vragen. Daarbij heb ik ook nog eens het ’talent’ om meer van mezelf te vragen (dan ik daadwerkelijk aankan).
Zo kan ik goed dromen, lachen, kletsen, slapen (ik val snel in slaap en kan dit overal haha), voelen, denken, mijn hart volgen, creëeren, inspireren en motiveren, op mezelf zijn, zorgen, fotograferen, verbinding leggen en contact maken, overal mogelijkheden zien, zingen, zwemmen.
Ik vind het lastig om me te concentreren, prikkels te filteren, bij mezelf te blijven in gezelschap (ik ben snel overal en nergens), mijn grenzen aan te geven, doelen te stellen, op de eerste plaats voor mezelf te kiezen, met stress om te gaan.
Ook al weet ik heel goed wat wel en niet goed voor me is, toch vind ik het lastig om duidelijk te zijn naar mijn omgeving. Doordat ik mezelf blijf uitdagen, is het des te meer van belang om duidelijk te zijn naar zowel mezelf toe als naar de ander.
-
Welke landen zou je nog eens willen bezoeken en waarom?
Haha, wat een leuke vraag! Ik zeg al jaren dat ik graag naar IJsland en Nieuw-Zeeland zou willen. IJsland om haar mystieke landschap, de uitgestrektheid van de natuur en het ietwat onaardse beeld wat ik ervan heb. Daarbij is het er eerder koud dan warm en dat is op mijn lijf geschreven ;-) Zo lijkt me Canada, de Noordpool, Zuidpool en Spitsbergen ook geweldig!
Nieuw-Zeeland om de schoonheid van het land en de veelzijdigheid die je hier terugvindt. Alles wat in Europa te vinden is (bergen, koude en warme gebieden), komt ook hier terug.
Beide landen zijn voor mij een inspiratiebron voor mijn fotografie, schrijf-werk en persoonlijke groei.
Heb je nog meer vragen voor mij? Stel ze dan gerust in een reactie onder deze blog.
door Aleid | 5 mrt 2017 | Levenslessen, Mijn verhaal
28 jaar en ik krijg nu pas het gevoel dat ik steeds meer met mijn voeten op aarde kan staan. Dat klinkt heel dramatisch en dat bedoel ik niet zo. Voor mij is het alsof het heel wat ‘voeten’ in de aarde nodig heeft, om mezelf stevig te laten staan. Het voelt alsof ik een heel groot gedeelte van mijn leven er nooit helemaal kon zijn. Liever dromend tussen hemel en aarde, dan helemaal op aarde en het lijntje naar een lichte wereld te moeten doorbreken. Bang om me helemaal over te geven aan de wereld en het leven. Ik wil(de) het liefste alleen maar zijn zonder alle prikkels en stress van hier. En dat is ook waarom ik deze blog schrijf. Deze maand volg ik het online programma ‘Leren Scheppen’ van Anne van der Sligte (ook wel bekend van www.spellenvanzieltje.com). We zijn begonnen met het thema ‘vertrouwen’ en laat dat nu helemaal aansluiten bij waar ik nu sta. Ik mag meer gaan vertrouwen op mijn lichaam in dit aardse leven ♡
Het is net alsof er tijdens mijn hersen-operatie iets is aangeraakt – er is toen wel meer (fysiek) aangeraakt – waardoor ik hyper gevoelig ben geworden. Dit stuk mag ik met me meedragen, wat zo nu en dan heel eenzaam voelt. Het is dat ik me daardoor snel uitgeput en overprikkeld voel en hormonaal uit balans. Allemaal lichamelijke processen, die ik het liefste negeer. Alsof ik er geen contact mee wil én kan maken. Daarentegen is mijn wil heel sterk, waardoor ik graag meedoe met de rest van de maatschappij. Wat mij nogal verdriet kan doen is als er wordt gezegd ‘Ga jij maar even op de bank’, terwijl ik graag met iets zou willen helpen. Het is vaak goed bedoeld, maar het voelt als een afwijzing. Alsof ik in een hoekje word geduwd.
Helaas is dit laatste ook vaak het geval. Wanneer ik vertel dat ik een hersentumor heb en te maken heb met veel medicijnen en de gevolgen van dien, is het alsof er gelijk heel voorzichtig met me moet worden omgegaan. Allemaal zo lief bedoeld, maar het is juist voor mij de kunst om zelf mijn grenzen aan te geven. Wanneer een ander dit al voor die tijd doet, leer ik nooit om voor mezelf te gaan staan. Letterlijk en figuurlijk te gaan staan, wat ik een hele uitdaging vind!
Nu ik de afgelopen weken geregeld heb kunnen skiën, word er continue een beroep gedaan op mijn benen en voeten. Zij doen immers het werk. Of eigenlijk is het geheel van denken, voelen en willen aan het werk. En ja hoor, dan komt bij mij de weerstand. Dit is iets waar ik de afgelopen tijd aan heb gewerkt en waarom ik ook in mijn eentje naar Oostenrijk ben gegaan. Ik vind skiën zooo heerlijk, maar ook zooo slopend (door de stress die ik o.a. mezelf aanpraat). Dé dualiteit van het leven, balans te vinden tussen lichaam en geest ;-)
Ik geloof dat we allemaal worden geboren met een schitterende, kwetsbare en pure kern / ziel. Door de jaren heen, door alles wat we meemaken, hebben we ervaren dat we gekwetst werden. Wrok, verdriet en angst maakten dat je in je schulp bent gekropen of juist helemaal geen contact meer hebt met lichaam en ziel.
Zo heeft ieder mens wel van die laagjes opgebouwd, waardoor het vaak een levenstaak is geworden om weer contact te maken met wat er in onze ziel leeft. Kijk maar eens naar hoe je als kind was, zij voelde feilloos aan wat ze leuk vond en waar ze goed in was!
Zo kijk ik naar mijn 2-jarige zelf; de vrolijke, levende en kletsende Aleid. Heel blij met haar zusje (de ander moest nog geboren worden) en graag willen helpen / zorgen. Met veel dansende krullen en een grote lach hoefde ze alleen maar te zijn. Ze hoefde niet veel, als ze maar in de buurt was van haar moeder.
Op die leeftijd had ze al een tumor in haar hoofd, maar hier was ze zich niet van bewust. Ook al ben ik me daar nu wel bewust van, toch ervaar ik op het moment diezelfde levenslust en drang om helemaal mezelf te zijn.
door Aleid | 12 dec 2016 | Aleid fietst, Mijn verhaal
Op het moment sta ik op een punt in mijn leven, waarbij het alle kanten op kan. Dat is leuk, bijzonder en spannend tegelijk. Ik ben nu twee maanden onderweg op mijn fiets. En niet in een land waar het zonnetje lekker schijnt, maar gewoon in Nederland. En juist dát heeft zo z’n charme. Fietsen in mijn eigen land, waar genoeg te zien en te beleven is. Fietsen met mijn camera en laptop, om de mooie dingen van het leven vast te leggen. Maar bovenal fietsen met mezelf, om de kracht te ervaren die ik ook heb, ondanks / dankzij mijn chronische ziekte. En deze kracht lijkt alsmaar sterker te worden. Zo was ik als kind al druk in de weer met mijn fiets (zie bovenstaande foto) en de schoonheid van het leven (bloemen). Ik ben dankbaar dat ik dit alles mag ervaren en koester deze mooie tijd.
Vandaag is het precies 13 jaar geleden dat mijn leven in veel opzichten veranderde. Ineens was er die dag dat ik een puber was met een hersentumor. Na jaren stil te hebben gestaan in de groei en lichamelijke ontwikkeling, was hier dan de onvermijdelijke diagnose. Een onzekere periode volgde. Binnen twee weken werd ik geopereerd in het Radboud in Nijmegen. Ze durfden niet alles weg te halen, waardoor ik tot op de dag van vandaag (en de rest van mijn leven), met een restant van de tumor leef. Dankzij de medicatie die ik gebruik, is hier goed mee te leven. Aangezien de tumor ook rondom mijn oogzenuwen zat, ben ik nu per oog een kwart kwijt. Wanneer ik een oog dicht doe, zie ik aan de zijkant een zwart vlak. Hier zie ik dus ook niets.
Vorige week op Schiermonnikoog
Ik heb een hypofyse-tumor, waardoor deze hormoonklier niet meer werkt. Ik slik en spuit daarom op 3 momenten van de dag, 5 verschillende hormonen. Ik ben blij dat deze medicatie er is, anders is er voor mij geen leven mogelijk. Ik heb het nodig voor de aanmaak van adrenaline (bijnier), schildklier, vochthuishouding, vrouwelijk hormoon en groeihormoon. Wanneer ik stress ervaar (door ziekte, examen, verdoving, maar ook de extra inspanning van mijn fiets-reis) heb ik meer nodig van het bijnierschorshormoon. Wanneer ik een tekort hieraan heb, is dit goed te merken. Op die momenten word ik passief en op een gegeven moment heb ik mezelf niet meer onder controle (trillen, emotioneel instabiel, uitgeput). Ik heb dit een aantal keer ervaren. De schrik zit er na die momenten goed in. Ik besef me maar al te goed, hoe afhankelijk ik ben. Door een aantal kritische ervaringen, ben ik me er extra bewust van dat ik op die momenten snel in shock kan raken. En dat is gevaarlijk, aangezien ik geen reserves in mijn lichaam heb.
Van moeten naar mogen leven
Jaren lang heb ik me bezig gehouden met het thema kanker en dood. Alsof ik hier voor mezelf nog iets mee moest. Als 15-jarige zei ik al dat ik iets wilde betekenen voor mensen met kanker. Jaren later, na de opleiding kunstzinnige therapie te hebben afgerond, ben ik mijn eigen praktijk gestart voor deze doelgroep. Al snel kwam ik erachter dat dit teveel van me vroeg. Ik ervoer veel weerstand en was bang de cliënten niet te kunnen helpen. Na ruim 2 jaar stopte ik met mijn praktijk, waar als vanzelf Schitterend Leven uit is ontstaan.
Ik kan eigenlijk wel zeggen, dat ik me sinds een jaar ben gaan richten op leven! Ik ervaar nu de kracht om te willen leven, i.p.v. moeten leven. Deze kracht ervaar ik nu, zoals het pure en kwetsbare kind, die zich over alles verwondert. Zo ben ik gaan fietsen en ben ik het nog lang niet zat. Onderweg heb ik mijn beperkingen (op het moment ben ik erg moe), maar weet ik heel goed waar ik rekening mee mag houden. Dit ook daadwerkelijk doen, is een ander verhaal ;-)
En eigenlijk kan ik wel zeggen dat het leven op de fiets, me op een bepaald niveau, makkelijker afgaat dan het leven in de stad. De vrijheid, beweging, weinig tot geen prikkels, doen waar mijn hart ligt, leven, natuur, verbinding (met mezelf en anderen), met andere ogen naar de wereld kijken, de vele leuke ideeën en dromen die gaandeweg ontstaan, schrijven, fotograferen en dit alles met jullie te kunnen delen!!
Deze ruimte om te gaan en staan waar ik wil, heb ik nu echt nodig. Het onderweg zijn en daarbij nieuwe / positieve impulsen opdoen, maakt me de persoon wie ik nu ben. En zij bevalt me wel ;-)
Deze blog schreef ik voor Brave Dutchies, een community voor jongeren met een chronische ziekte / beperking. Zie ook www.bravedutchies.nl
