door Aleid | 6 jul 2018 | Levenslessen
Anne van der Sligte; je kunt haar ook wel omschrijven als een prachtig, bevlogen en gevoelig mens, kunstenaar, schrijver en een spiritueel levenscoach. Zo heb ik Anne een paar keer mogen ontmoeten. Een aantal jaar geleden heeft ze haar broer verloren aan een hersentumor. Samen met haar moeder, schrijft ze op dit moment een boek over ‘zinvol rouwen’.
Een tijdje terug stelde ik Anne een aantal vragen. Ik ben namelijk wel benieuwd wat de Camino met haar heeft gedaan. Tot vier keer toe liep ze deze pelgrimsroute, richting Santiago de Compostela. Schitterend Leven staat voor de ontdekkingsreis in jezelf en in je leven. Dat is ook waarom ik Anne aan het woord laat. Ik zou zeggen; laat je inspireren en motiveren door haar innerlijke reis!
Anne, dit was je vierde keer dat je de Camino naar Santiago de Compostela liep.
Wat heeft ertoe geleid dat je bent begonnen met het lopen naar Santiago?
Soms kunnen ervaringen en reizen in het leven je ‘roepen’. Het volgen van een opleiding, een cursus of het maken van een langere reis. Je moet op een bepaalde tijd en plek zijn om lessen te leren en mensen te ontmoeten die je dichter bij jezelf willen brengen. Ik ervaar deze roep als een duidelijk, verliefd gevoel in mijn buik die opspeelt zodra ik aan de reis denk. Bij de camino had ik dit ook. Dit ‘geroep’, komt niet vaak voor in het leven. Maar als het er is, is het maar beter om het niet te negeren.
Al een paar jaar lang hoorde ik van, dikwijls oudere mensen dan ik, over de camino. Een stel uit het dorp waar ik opgroeide liep hem met een ezel en een vrouw waar ik naar opkeek vertelde met vuur in haar ogen dat deze pelgrimstocht enorm aan te raden was. “Het is een magische weg, echt. Gewoon doen.”
Na mijn afstuderen aan de kunstacademie wist ik dat nu het moment was. Geen werk, onverwachts extra geld op mijn rekening en ik ontving genoeg steun van buitenaf om zo’n grote reis in mijn eentje te durven ondernemen.
Welke 7 LEVENSLESSEN heb je meegenomen vanuit je (innerlijke) reis?
1. Wil ik een zinvol leven leiden, dan moet ik de roep van binnen serieus nemen. Het was de caminoroep van binnen die ik durfde te volgen en die me zielsgelukkig liet voelen.
2. Tijdens mijn eerste camino voelde ik me, zoals je hierboven leest, zielsgelukkig. Ongeveer twee maanden stonden in het teken van begrijpen wat voor type mens ik ben en wat ik te geven heb aan anderen. Een enorm groot geschenk dus. De mensen die ik tegenkwam op de camino waren voor mij allemaal gezonden door iets groters. Ik heb bizarre ontmoetingen meegemaakt die ik in het leven thuis niet meemaak. De camino is inderdaad magisch. De levenslessen die je mag krijgen, worden in de tijd waarin je loopt aan je openbaart.
3. Ik leerde hoe eenvoudig en rijk het leven kan zijn. Ik geloof dat iedereen die ooit een camino liep, het volgende kan beamen. Het enige dat een mens nodig heeft om gelukkig te zijn is:
een groep mensen die jou zien voor wie je bent, iedere dag gesprekken voeren die diep mogen gaan, veel kunnen lachen met elkaar, lekker eten, samen eten, veel bewegen en altijd dieren en natuur om je heen met de zon op je hoofd. En ook een ritme. Op tijd opstaan, goed eten, geregeld pauzeren, iedere dag een douche nemen, je sokken en je ondergoed wassen, veel rusten en heel weinig schermpjes (laptop, telefoon etc.)
4. Een andere, wat persoonlijkere levensles: Ik leerde wat het voor mij betekent om verliefd te worden op anderen en wat er gebeurt als ik vreemd ga. Ik heb al jaren een vriend waar ik gek op ben, maar toch word ik verliefd op anderen. Ik kwam erachter hoe ik in in verliefdheden val op de mannen waarvan ik veel te leren heb, zij zijn mijn ‘muzes’. Mijn grote inspiratiebronnen.
Maar, ook iets minder lief: ik kwam er achter hoe ik wegloop van mijn allergrootste innerlijke pijn als ik vreemd ga. Het moment voordat ik die ene knappe Spanjaard kuste, voelde ik een grote pijn in mij die ik kende van vele andere keren in mijn leven. Een pijn die bij mij als mens hoort. Ik wilde het niet voelen en verstopte me achter een wilde zoenpartij.
Later leverde deze ervaring(en) mij genoeg stof op om een nieuw zelfontwikkelingsspel te maken (Ik maak en ontwikkel o.a. inzicht methodes). In deze methode kom je erachter waarom je precies verliefd wordt op iemand. Het was een prachtige, maar hele moeilijke levensles.
5. Durf los te laten. Durf alleen te zijn. Als iets of iemand niet meer goed aanvoelt, durf dan een nieuwe weg in te slaan. Ook als je weet dat je daarna er alleen voor staat. Zodra je al voelt dat je iets mag loslaten, betekent dit dat het nieuwe zich alweer heeft aangekondigd. Op de camino liep ik met de mensen die ik onderweg ontmoette. Ze voelden geweldig goed aan tot het moment dat ze niet meer goed aanvoelden. Hoe spannend ik het ook vond, ik vertelde dan altijd weer dat ik tijd alleen nodig had.
6. Een andere les was: blijf lopen en er komt altijd weer iets moois op je pad. Zo ook in het normale leven. Blijf creëren, blijf maken, blijf dingen neerzetten, blijf dingen ondernemen, want voordat je het weet, overvalt de magie van het leven je. De magie komt bijna nooit zomaar, je moet er wel iets voor doen. Je moet naar de situaties in je leven toelopen om wonderen en bijzondere mensen die je hart openbreken, uit te nodigen.
7. Iedere camino staat in het teken van een ander thema. De eerste ging over: wie ben ik en wat heb ik te geven aan de wereld om mij heen? De tweede ging over vrouw-zijn: wat betekent het om vrouw te zijn? De derde ging over rouwen (mijn broer was toen pas een maandje dood) en durven kiezen voor mijn grote liefde: schrijven. En de vierde ging over eenzaamheid. Wat betekent eenzaamheid voor mij? Mijn god, wat voelde ik me eenzaam op mijn laatste camino door Portugal. Super shit. Maar heel interessant. ;)
Alles wat je nú in je leven nodig hebt om te leren, wordt op de camino uitvergroot aan je getoond. Op een shitte manier en op een geweldige, liefdevolle, wow! manier. Dit waren mijn lessen, maar iedereen ontvangt andere ervaringen en inzichten.
Heb je de camino een plekje kunnen geven in je dagelijkse leven?
Toen ik terugkwam van mijn eerste camino, heb ik me bijna anderhalf jaar neerslachtig gevoeld. Mijn leven in Spanje in die twee maanden was geweldig, maar eenmaal thuis ervoer ik precies het tegenovergestelde van mijn geluksgevoel. Ik ging op onderzoek uit om mezelf te begrijpen en kwam tot prachtige inzichten. (Vind ik zelf!) Ik kwam erachter dat mijn neerslachtigheid onderdeel was van een natuurlijk proces. De pieken in ons leven worden altijd opgevolgd door een daling. In de daling integreren we wat we in de pieken aan inspiratie hebben opgedaan. De daling en de pijn zijn net zo belangrijk als de vreugde en het geluk in de pieken.
De camino was als een leraar voor me die toonde hoe gelukkig ik kon zijn, maar later mocht ik er zelf achter komen hoe ik dit in mijn dagelijks leven kon toepassen. Daarvoor moest ik door mijn eigen pijn heen gaan, hem helemaal voelen, tot ik weer langzaam bij mezelf uitkwam.
Mijn verstand meent dat ik op de camino moet zijn om me gelukkig te voelen. Maar mijn hart weet wel beter. Alles dat ik op de camino ervaren heb, zat allang in mij. Alle gevoelens, alle sensaties, de camino raakte ze alleen aan om naar buiten te komen. Er waren dus bepaalde condities op de camino die voor mij als mens goed werken, maar die ik ook in mijn leven thuis meer kan brengen. Zodat ik hier ook die geluksgevoelens meer kan ervaren. Ik ben dit nu al een paar jaar voor mezelf aan het onderzoeken. Met als resultaat dat ik samen met mijn vriend in de natuur ben gaan wonen, ik schrijf nu dagelijks (aan twee boeken, omg), ik heb sinds de eerste camino mijn eigen bedrijf waarin ik mijn opgedane inzichten deel met anderen en ik heb meer internationale vriendschappen (Het internationale karakter van de camino deed me bijzonder goed).
Ik mis de camino nog steeds. Maar zolang ik nog blijf verlangen naar alles wat ik daar ervaren heb, zo lang zal de camino een leraar voor mij zijn. Als het verlangen er nog is, is er nog genoeg te leren. Niet altijd moet iemand of iets in de buurt zijn om er veel van te kunnen leren. Soms leren we het meest van de afwezigheid.
In mijn coachingspraktijk werk ik nu ook met mensen die een camino hebben gelopen of een lange reis hebben gemaakt om hun ervaring te verwerken. Om hun ervaring te transformeren naar een mooi leven thuis. Je kunt dit namelijk niet goed alleen doen. Het kan wel, maar het is lastiger.
Wat is het grootste cadeau voor jou geweest?
Al het bovenstaande, maar misschien ook wel het ontdekken van wie ik werkelijk ben, in essentie. Dit was een hele bijzondere ervaring die ik had aan het eind van mijn eerste camino. Ik heb God op mijn blote knietjes op het strand, terwijl het stormde (drama, baby) bedankt voor de mens die ik mag zijn in dit leven. Ook alle mensen die ik ontmoette, draag ik mee in mijn hart. Met sommigen heb ik nog contact, met anderen niet meer.
Hoe was het voor jou om je weg alleen te maken en ondertussen gelijkgestemden te ontmoeten?Alleen reizen is super spannend, maar wel alle moeite en pijn waard. De eerste dagen zijn altijd kut, daar ben ik nu wel achter gekomen. Ik loop dan gestrest en chaotisch rond en ik vind het moeilijk om bij mezelf te komen. Maar, daarna wordt het fijn. Ik heb al meerdere reizen (naast de camino’s) alleen gemaakt en ik ben er wel achter gekomen dat ik mensen om me heen nodig heb die een beetje geïnteresseerd zijn in dezelfde dingen. Anders is het alleen reizen voor mij echt niet leuk. Het is dus een kunst om steeds weer die mensen op reis op te zoeken die echt voeden, in plaats van mensen die alleen de leegte en de eenzaamheid opvullen. Zijn ze er niet, dan maar de eenzaamheid (les uit de vierde camino).
Waar word je nu naartoe geroepen?
Mijn nieuwste roep is vreemd, heel vreemd. Er zijn bomen in het zuiden van de Verenigde Staten die ik heel graag wil zien. ‘Swamp trees’, heten ze, en grote eiken met ‘spanish moss’ eraan. Naast dat ik vrienden wil opzoeken die ik ken van de camino, staan deze bomen voor mij centraal. Mijn gevoel is weeral heel zuiver, hoe bang ik ook ben. Mijn gevoel zegt: ja, dit moet ik doen. Dit is het enige dat telt. Ik moet dit gedaan hebben voordat ik doodga. Dit geef ik aan mezelf. Omdat ik van mezelf hou.
—————————————————————————————————————
Wil je meer lezen over Anne en haar werk?
Neem dan eens een kijkje op haar website: www.annevandersligte.nl
door Aleid | 11 feb 2018 | Aleid fietst, Levenslessen
Vanaf oktober 2016 stapte ik op de fiets om voor onbepaalde tijd door Nederland te fietsen (en vervolgens in januari naar Oostenrijk te vertrekken). Er zijn voor mij vele mogelijkheden ontstaan die mijn leven hebben verrijkt. Mogelijkheden die me verder brengen, die mijn leven lichter maken en waarbij ik mijn eigen pad heb gekozen. En dit is zeker niet zonder slag of stoot gegaan. En daarin wil ik jou juist inspireren en motiveren, je eigen verantwoordelijkheid te nemen voor de inhoud van je leven ♡
Angsten
Loop je vast in je leven? Worstel je met jezelf of put stress je helemaal uit? Dan ben je vast toe aan meer lichtheid, inspiratie en zelfinzicht.
MIJN TIP : Ga fietsen! Haha ik bedoel niet per se het fietsen, maar ga op reis en doe dit alleen. Misschien komen er nu allemaal stemmetjes in je op en gaan alle alarmbellen af. Volkomen normaal en ik zou zeggen: verzet je er niet tegen. We kennen allemaal angsten, maar die zijn vaak niet reëel. Voel bij jezelf, wat je diep van binnen wenst. En ja, die gedachten ”Het mag niet van mijn baas”, ”Ik heb er geen geld voor” of ”Ik durf niet alleen” zullen altijd opkomen. Maar moet dat jouw verlangen in de weg staan om tijd, energie en liefde in jezelf te investeren?
Zoals voor alles in het leven, begin in kleine stapjes! Van de een op de andere dag voelde ik heel sterk dat ik de maand erna voor onbepaalde tijd wilde fietsen. Hoe, wat en waar, daar had ik me nog niet mee beziggehouden. Ik had een doel en dat was het belangrijkste! Wanneer je een bestemming voor ogen hebt, dan komen de stappen vanzelf. En dat is iets wat ik heel sterk heb ervaren. 2,5 maand lang niet weten waar ik zou slapen, waar ik terecht zou komen en bovenal: of mijn lichaam het wel zou trekken! Haha that’s me, want wanneer ik dolenthousiast wordt van een geniaal idee, dan moet en zal ik het gaan doen. En dat is precies waar ons hart voor klopt. Ongeacht onze beperkende overtuigingen, negatief zelfbeeld of de angsten die in de weg kunnen zitten. Wanneer je contact maakt met die innerlijke wijsheid, begin je stappen te zetten. En dan ontstaat er een schitterende reis! 
En nu ben ik alweer 3 weken in de schitterende bergen van Oostenrijk en heb ik een vraag aan JOU:
– Zou jij behoefte hebben aan een 1-op-1 bezinningsdag op de fiets?
– Met wat voor thema’s of vragen loop jij? En überhaupt, zou jij verlangen naar een dag voor jezelf, waarbij jouw innerlijke wereld wordt aangesproken (op de fiets in de natuur)? Onderweg schrijvend, ‘zijn’ in stilte en gesprekken met mij m.b.t. zingeving?
Ik hoor het graag :-) Schrijf hieronder een reactie of stuur me een mail naar info@schitterendleven.nl
Liefs, Aleid
Vanuit mijn levenservaring + mijn achtergrond als kunstzinnig therapeute en lichtwerker, motiveer ik vrouwen in de leeftijd van 20 – 35 jaar om hun eigen verantwoordelijkheid te nemen voor het leven. Daarbij kijk ik naar de unieke mogelijkheden die ze rijk is, ondanks beperkingen en overtuigingen.
Ook vanuit Oostenrijk is het mogelijk een inspiratiesessie (skype) of een lichtsessie aan te vragen.
Mail me gerust naar info@schitterendleven.nl Klik HIER voor het aanbod van Schitterend Leven.
LEEF VANUIT MOGELIJKHEDEN!
door Aleid | 18 nov 2017 | Aleid fietst, Levenslessen, Mijn verhaal
Misschien herken je het wel. Je hebt een mooi plan en je gaat er helemaal voor. Een idee dat je ver gaat brengen. In dit artikel vertel ik je meer over mijn (innerlijke) reis en het varen van mijn koers. Een reis die van binnenuit komt en zich vervolgens in allerlei vormen giet. Op het moment heb ik een keuze gemaakt en daar zal ik je meer over vertellen.
Het leven valt vaak niet te plannen. Het is maar goed dat we wel allerlei plannen maken en daarbij een doel voor ogen hebben. Het houdt ons gefocust, waardoor we ergens voor gaan. Onze dromen, het tikken van ons hart en onze unieke kwaliteiten. Zij zijn essentieel om dát leven te leiden, waar je van gaat schitteren! Voor mij is dit altijd al een leidraad in mijn leven geweest.
Als jong kind, was ik veel aan het stralen en ervoer ik de wereld om me heen als licht. Vanaf ongeveer mijn 9e jaar begon dit te veranderen. Ik ging vanuit mijn kern, naar een leven in mijn hoofd. Een hoofd vol angsten en onzekerheden. Ik begon me te verstoppen, zag overal tegenop en was veel verdrietig. Het pure, onbevangen kind begon te worstelen met het leven. Achteraf gezien, was het ook de leeftijd dat de tumor in mijn hoofd grotere vormen begon aan te nemen. Letterlijk en figuurlijk zat hij duidelijk in de weg.
Deze twee verschillende periodes, ervaar ik als de dualiteit van het leven. Je kunt je laten leiden door angst en negativiteit. Aan de andere kant is er ook de keuze vanuit licht, liefde en je schitterende kern te leven. Het is maar net waar je voor kiest. Door dichtbij jezelf te blijven, gaan angst en negativiteit minder snel met je op de loop.
-
-
-
Sinds de laatste tijd is het kleine, pure en lichte kind dichtbij. Ze loopt met me mee op mijn levenspad. Ze fietst met mee, terwijl ik Nederland / Europa verken op de fiets. Door nauw contact te hebben met mijn innerlijke kind, kan ik nauwkeurig aanvoelen welke keuzes is mag maken.
Sinds ik 14 jaar geleden geopereerd werd aan een hersentumor, is mijn leven enorm veranderd. En wat ben ik blij dat dit al op jonge leeftijd is gebeurd! Noodgedwongen wordt er van me gevraagd om iedere dag, ieder moment te luisteren naar wat mijn lichaam me te vertellen heeft. Ik kan je zeggen dat ik hier vaak mee geworsteld heb. Want weet je, onze maatschappij draait maar door. Vaak vanuit ieders ratio. Ik voelde me geregeld eenzaam, omdat ik vanuit mijn gevoel wilde leven. Het leek niet te mogen en ik voelde me anders. Maar nu kan ik niet anders meer dan mezelf dit vanuit liefde toe te staan. Ik heb niet voor niets dit pad in mijn leven gekozen, dus kan ik er maar beter iets moois mee gaan doen.
SLAPEN ‘OP’ DE FIETS
Ruim een week geleden begon ik emotioneel te wankelen en sindsdien ervaar ik fietsen (met alles daaromheen) als ballast en zwaar. Mijn ratio (en die van mijn omgeving) zegt af en toe ”Wat jammer”. Maar het is wel duidelijk dat het voor nu klaar is, het is wat mijn lichaam en geest me vertelt. Dit is wie ik óók ben. Ik ben van nature een vrolijk en spontaan persoon, met een lichaam / hoofd die geregeld een eigen leven leidt.
Over het algemeen krijg ik in de middag een slaap-aanval en dat is met mijn medicatie niet op te vangen. Vooral wanneer ik op de fiets zit, is dit erg lastig (slapen op de fiets en de richting verandert vanzelf haha!). Ik ben dan aan het vechten tegen de slaap. En dat is iets waar ik het nu helemaal mee gehad heb. Er niet aan toe kunnen geven, put me zo uit, dat ik continue achter de feiten aanloop. Of ik nu mijn leven leid vanuit huis of dat ik nu onderweg ben, ik kom dit overal tegen. Zowel mijn kwaliteiten, als mijn beperkingen. En laat het nu juist net zo zijn dat deze twee dingen ook mooi samen kunnen gaan!
Ik ervaar geregeld nieuwe mogelijkheden, ook al is het ook vaak niet makkelijk. Het is zwaar om te voelen hoe snel het ‘normale’ leven mijn hoofd laten uitputten. Laat staan het reizen. Ik ben daardoor snel overprikkeld, maar tegelijkertijd zoek ik het ook op voor mijn levensgeluk. Ik maak dan wel geen fysieke hormonen aan die – o zo belangrijk zijn om te (over)leven – het GELUKSHORMOON wordt wel veelvoudig aangemaakt. PUUR NATUUR!
KORTOM, ik heb besloten om vandaag huiswaarts te keren. En dat doe ik niet fietsende, maar met de bamboe-fiets in de trein. Misschien komt het abrupt over (voor mij eigenlijk ook wel), maar voor nu is het beter zo.
Waar ik graag mee wil afsluiten: ik heb de laatste weken veel inspiratie opgedaan. Zo ben ik van plan meer met kleur te werken. Datgene wat er in me leeft niet alleen in woord te vatten, maar ook in kleur en vorm. Als kunstzinnig therapeute mis ik dit toch wel. In mijn huisje ga ik een bureautje voor het raam creëeren, zodat daar de focus is voor mijn (levens)werk. Ik ben van plan iets te ontwikkelen van waarde, voor vrouwen tussen de 20 – 35 jaar. Ik wil hen motiveren om vanuit hun hart en ziel te leven, naar een lichter leven vol mogelijkheden. En tot slot ga ik me richten op mijn doelen voor 2018! Er staan mooie dingen in het verschiet en dat allemaal vanuit (een) Schitterend Leven ♡
door Aleid | 29 jun 2017 | Aleid fietst, Levenslessen
Het is alweer even geleden dat ik over mijn persoonlijke ontdekkingstocht heb geschreven. Iets waar ik op het moment veel behoefte aan heb. Zo was ik twee weken geleden met vrienden op Terschelling. Die week is me iets duidelijk geworden en daar leg ik me op het moment bij neer. Stop ik met mijn fietsende / reizende leven? In deze blog vertel ik daar meer over.
Gedurende de afgelopen 8 maanden is de innerlijke drang om vanuit de flow mee te bewegen, steeds sterker geworden. Reizen per fiets en daarbij de vrijheid en innerlijke ruimte ervaren die dit alles met zich meebrengt. Voor mij een wonderlijk iets. Ik beleef het als een verrijking van het leven, met waardevolle inzichten in mezelf. Dat pakt niemand me meer af. Zoals ik wel vaker zeg, ik ga hiermee door en laat me daardoor niet uit het veld slaan. Of mijn gezondheid het toelaat of niet, ik probeer iedere keer een passende oplossing te vinden zodat ik het wél aankan. En daarbij kan ik wel zeggen, mijn geest lijkt een manier te hebben gevonden veel aan te kunnen. Alsof mijn lichaam daardoor ook steeds meer luistert naar wat er innerlijk leeft.
Twee weken geleden was ik met twee vrienden op het Oerol-festival op Terschelling. Een leuk, gezellig en kleurrijk festival met vrolijke mensen, omgeven door schitterende natuur. Ik ging toen voor het eerst met de fiets kamperen en dat vond ik heerlijk. Mijn plan was om na het festival door te gaan naar Vlieland. Zo bleef ik nog twee nachten langer op Terschelling, toen mijn gezelschap weer huiswaarts ging. Maar in plaats van het verlangen door te willen fietsen, ervoer ik voor het eerst (!) de behoefte naar huis te willen gaan. De drive om daar verder te werken aan mijn projecten (webshop, kaarten, schilderen / tekenen, inspiratiesessies neerzetten …), was sterker dan die van het fietsen. En jawel, daar heb ik naar geluisterd! Op het moment heb ik mijn fiets letterlijk en figuurlijk geparkeerd. Het komt wel weer, op de juiste tijd. ”Wanneer de wind weer roept”.
Op het moment krijg ik voldoening van:
- Nieuwe projecten neerzetten voor Schitterend Leven. De afwisseling van werken vanuit huis en koffietentjes is erg fijn
- Het rommelen in mijn huisje ( er gaan weer heel wat spullen weg, heerlijk! )
- Vrienden en familie te zien
- Koesteren van alleen-tijd
- Werken en leven vanuit een nieuwe + krachtige energie
- De innerlijke vrijheid keuzes vanuit mijn ziel te mógen maken. Voel ik dat ik weer mag gaan? Dan ga ik. Heb ik de behoefte aan de rust van thuis? Niemand die zegt dat ik móet gaan. Ik ben degene die keuzes mag maken voor mezelf.
Ik kan wel zeggen dat ik een positieve, krachtige en nieuwe energie heb meegenomen vanuit mijn reizende leven. Een energie die voorlopig vanuit één plek wil worden neergezet. Het vraagt om rust en focus, zodat zij gemanifesteerd kan worden.
