door Aleid | 19 jun 2016 | Geluk, Levenslessen, Schitterend Leven
Wist je dat Winnie the Pooh een echte beer was uit Canada? Het zit namelijk zo: een aantal soldaten waren tijdens de eerste wereldoorlog, vanuit Winniepeg onderweg naar Europa. Een van de soldaten kocht tijdens de reis een klein beertje, die hij Winnie noemde. Je raadt het misschien al wel, maar dit beertje werd de mascotte van deze club soldaten en reisde mee naar Groot-Brittannië. Uiteindelijk bedachten ze dat het beter was dat het beertje een vast onderkomen kreeg en dat werd de London Zoo!
Nu gaat het verhaal nog verder en komen we uit bij schrijver A.A. Milne. Hij kwam samen met zijn vijfjarige zoon, regelmatig in deze dierentuin. Zijn zoontje werd verliefd op de beer en noemde zijn knuffelbeer zelfs Winnie. Milne liet hierdoor zijn rijke fantasie op z’n beloop en in 1926 publiceerde hij het eerste verhaal. Winnie the Pooh was geboren, samen met zijn vriendjes Knorretje, Teigetje, Iejoor, Roe en niet te vergeten, Janneman Robinson!
Hierbij een aantal schitterende uitspraken van Winnie de Pooh en zijn vriendjes.
Christopher Robin (in Winnie the Pooh: Janneman Robinson), de zoon van A.A. Milne.
1. ”What day is it?” asked Pooh. ”It’s today,” sqweaked Piglet. ”My favorite day,” said Pooh.
2. “De dingen die mij anders maken zijn de dingen die mij maken tot wie ik ben.”
3. “Ik denk dat we dromen zodat we niet zo lang zonder elkaar hoeven te zijn. Als we over elkaar dromen kunnen we altijd bij elkaar zijn.”
4. “Niemand kan verdrietig zijn wanneer je een ballon hebt.”
5. “Ik voel me enorm gelukkig dat ik iets heb wat gedag zeggen zo moeilijk maakt.”
6. “Als de persoon met wie je praat ogenschijnlijk niet luisteren, wees dan geduldig. Misschien heeft hij gewoon een stofje in zijn oor.”
7. “Rivieren weten: er is geen haast. Op een dag komen we er wel.”
door Aleid | 16 jun 2016 | Fotografie en verhalen, Levenslessen, Schitterend Leven
In dit artikel laat ik jullie zien, hoe mijn grootouders hun leven (hebben) ervaren. Ik heb gisteren een waardevol gesprek met hen gehad, over de schitterende momenten van het leven.
Ik heb het over mijn opa (93) en oma (91), die samen nog zelfstandig wonen. Ze zijn 61 jaar getrouwd en kennen elkaar al sinds hun jeugd op Ambon (Indonesië). Ze hebben veel van de wereld gezien en op veel verschillende plekken gewoond (vooral Zuid-Amerika), aangezien mijn opa bij de Shell werkte. In dit artikel de levenswijsheid van mijn grootouders!
- WAT ZIJN VOOR JULLIE DE SCHITTERENDE MOMENTEN (GEWEEST)?
Mijn oma vertelt het volgende: ”De rust op een dag, zorgt vaak voor mooie momenten. Hierdoor ervaar ik ook de stilte en rust in mezelf. Dit voel ik vooral wanneer opa in de buurt is, anders vind ik het niet fijn.”
Opa haakt hierbij aan: ‘‘Alles was goed. Buiten in de pure natuur. Ecuador, de oever, uitkijken over de rivier en het ontdekken van zoet water dolfijnen. Ik kan die beelden nog oproepen en dat brengt een tevreden gevoel met zich mee. Ik ervaar op die momenten een serene rust, net als toen (zo’n 70 jaar geleden). Mijn verbeeldingskracht is sterk, waardoor ik weer gemakkelijk naar deze momenten kan terugkeren”.
”Ik wist dat zij voor mij bedoeld was”.
Voor hen beiden geldt dat ze een gedeelte van hun jeugd hebben doorgebracht in Indië. Zoals mijn oma daar ‘het kind zijn’ sterk kon voelen, was dit voor mijn opa heel anders. Hij was veel alleen, maar vermaakte zich wel goed. Hij had het gevoel zich veel alleen te moeten redden. De grote avonturier in hem, is in die tijd geboren ;-)
Na hun jeugd verloren ze elkaar uit het oog. Ruim 60 jaar geleden kwamen ze elkaar weer tegen. Mijn opa liet er geen gras over groeien en nam mijn oma een aantal keer mee uit eten. Dit was niet zomaar iets voor mijn oma, het waren in haar ogen zeer uitgebreide etentjes. Voordat ze mijn opa ontmoette, ging ze nooit uit eten. Dit was dus heel wat voor haar.
- IN WELKE SITUATIES VOELDEN JULLIE LEVENSKRACHT?
Opa: ”Naar mijn idee houdt dit nooit op. Ik ervoer dit vroeger tijdens mijn vele reizen, nu is dit voor mij in de verbeelding aanwezig.”
Voor mijn oma is dit aanwezig in haar geloof: ”Ik kom uit een gezin van kerkgang en dit is iets wat me altijd levenskracht heeft gegeven. De kracht om door te gaan en alles bij elkaar te rapen”.
- WANNEER U IN EEN TIJDMACHINE ZOU KUNNEN STAPPEN, TERUG NAAR EEN SITUATIE DIE U NOG EENS ZOU WILLEN MEEMAKEN… WAT ZOU DIT DAN ZIJN?
Mijn oma vertelt: ”Ik zou graag weer als 14-jarige boodschapjes willen doen, samen met mijn moeder. Door de straten van vroeger, met de slager en de bakker. Ik had meer willen genieten van deze uitjes, erbij willen stilstaan. Ook de momenten dat ik via de achterdeur naar binnenging en riep: Ik ben er weer! Dat zijn voor mij momenten van rust.”
Opa: ‘‘Ik zou weer een tocht door de bergen willen maken, in Ecuador. Dit was ook een moment van rust en ruimte. Hier zou ik weer van willen genieten”.
TOT SLOT, WAT GEEFT U ONS (ALS JONGE MENSEN) MEE IN ONS LEVEN?
Mijn oma antwoordt gelijk: ”Oordeel niet te snel”! Waarop mijn opa zegt: ”Blijf in je eigen kracht staan, wat er ook gebeurt. Je hebt alleen jezelf, wees niet afhankelijk van een ander”.
Kortom, hun boodschap is duidelijk: We mogen bewuster stil staan bij de dingen die we meemaken, of het nu groot of klein is. Het leven gaat zo snel, het is zo voorbij. Blijf contact maken met de kracht en de rust in jezelf.
door Aleid | 30 mei 2014 | Schitterende Boeken
‘’Op hoge hakken de hemel in’’
Laura Maaskant is een meisje van 15 jaar, als ze te horen krijgt dat ze kanker heeft. Ze ondergaat zware behandelingen en komt in een periode vol onzekerheid, verdriet en pijn. Toch weet Laura de situatie om te zetten in kracht en dat leert haar te leven en te accepteren wat er is. Dit komt met name naar voren, als ze een paar jaar later te horen krijgt dat ze ongeneselijk ziek is en geen toekomst meer heeft. In dit artikel meer over LEEF!
Levenswijsheid
Laura bezit een enorme levenswijsheid voor haar leeftijd. Dit is te zien aan haar manier van schrijven. Het gaat bij haar niet over het overleven, maar juist het beleven staat centraal. Laura laat sterk naar voren komen dat ze ten volle kan genieten van de momenten die haar aangereikt worden. De tijd die ze nog heeft, benut ze tot in de kleinste details. Ze geniet van iedere dag, ieder moment. Dit doet ze samen met haar ‘buddy’ (haar trouwe viervoeter), ouders, broers en vrienden. Laura heeft niet per se de behoefte om nog een wereldreis te maken of andere spectaculaire dingen te ondernemen. Ze vindt het juist de uitdaging alles in het moment te beleven, ongeacht de plek of de situatie. Dit is ook iets dat ze de mensheid wil meegeven: ’Want in welke situatie het leven je ook brengt: het is aan jou om eruit te halen wat erin zit’’. Laura geeft in haar boek duidelijk weer, een inspiratiebron te willen zijn. Dit maakt ook tot wie ze nu is. Een persoon die het leven kan loslaten en zich kan overgeven aan wat komen gaat!
De dood
De dood is voor velen van ons een beladen onderwerp. Laura zet haar kijk op het thema ‘dood’ op een luchtige, humoristische manier uiteen. Natuurlijk kent ook zij verdriet. Maar door haar enorme kracht, weet ze de dingen op een nuchtere en natuurlijke manier te zien.
Het is een boek dat me zal bijblijven. Laura belicht haar proces van ziek zijn en het contact tussen leven en dood vanuit een spirituele invalshoek. De zin van het leven, vragen die haar bezighouden, het komt allemaal naar voren. Het verhaal heeft me ontroerd, het heeft me diep geraakt. Hoe ze van iedere dag weer een feestje kan maken en daardoor met de dag leeft, vind ik bewonderenswaardig! Laura heeft me geïnspireerd te leven!
