door Aleid | 29 nov 2017 | Levenslessen, Mijn verhaal
Zoals jullie waarschijnlijk wel weten, ben ik (voor nu) bewust gestopt met mijn fiets-reis. De aanleiding hiervoor was de vele weerstand, die net voor mijn vertrek heel sterk naar voren kwam. Dat deze weerstand mij iets te vertellen heeft, is me inmiddels wel duidelijk. Dit is iets wat niet aan de oppervlakte zit, maar diep van binnen. Ik ben gaan kijken in mijn ziel.
Op het moment zit me iets goed dwars. Of beter gezegd, er zit van alles te knagen. Ook al vind ik het fijn weer thuis te zijn, het thema weerstand laat zich nu goed zien. Alsof dit naar de achtergrond zal verdwijnen, wanneer je weer ‘veilig’ thuis bent. Maar niets is minder waar! Thema’s en gevoelens die uitgewerkt mogen worden, komen terzijnertijd toch wel naar boven. En dat is niet altijd fijn, maar wel essentieel voor de stappen die we mogen maken in het leven.
Embryonale stadium
Diep in mezelf ervaar ik nu heftige emoties. Emoties die op het moment de boventoon voeren, al een paar dagen lang. Ik laat het er lekker zijn en ben blij dat ik niet allerlei afspraken heb. Het klinkt misschien gek, maar de weerstand leidt me terug naar het embryonale stadium, de tijd in mijn moeders buik. Dit is iets wat al mijn hele leven speelt, want in die tijd begon ik een tumor bij de hypofyse te ontwikkelen. Nog onschuldig van aard, want de eerste 9 jaar van mijn leven ervoer ik geen problemen.
Deze week kan ik niet anders dan met beide ogen mezelf aan te kijken. Heel confronterend, maar o zo belangrijk! Ik heb het gevoel dat ik nu echt mag landen in de basis van mijn leven. Stappen overslaan om bepaalde dingen uit de weg te gaan, is er niet meer bij. Ik mag helemaal zijn in mijn essentie en van daaruit verdergaan. En wat is dat een bevrijding! Ik ervaar zoveel wijsheid en rijkdom, dat ik in staat ben me te verbinden met die periode van voor de geboorte.
Zo hoorde ik laatst een treffende zin: Ieder volwassen trauma is een foetaal trauma. Zo zie je maar hoeveel er al vóór de geboorte, in ons ligt opgeslagen.
In een notendop uitgelegd: de hinder die ik kan ondervinden in het dagelijkse leven, is aangelegd in de tijd dat ik als klompje cellen in de baarmoeder zat. Afgelopen winter verbleef ik voor een tijdje in de Alpen en daar ben ik dit stuk in mezelf gaan aanpakken. Waarom ontwikkelde ik in zo’n vroeg stadium een tumor in hét centrum van mijn hoofd, wat staat voor DE WIL OM TE LEVEN? Een grootse vraag die me al sinds mijn puberteit bezighoudt. Inmiddels heb ik hier een antwoord op gevonden. Ik zal dit zeker ter sprake brengen, daar kom ik nog op terug.
De periode voorafgaand aan het leven op aarde, is essentieel voor wat jij als mens hebt uit te dragen. We mogen leren, ervaren, fouten maken en genieten.
Nu er voor mij veel op haar plek is gevallen, is er meer acceptatie en rust. Ook voel ik een enorme drang opkomen, mezelf uit te spreken. Ik heb in mijn leven al vele puzzelstukjes mogen leggen en daar heb ik deze week een aantal aan toe mogen voegen. Mijn leven is zich een geheel gaan vormen en nu is het de kunst om vanuit mijn ziel het aan te blijven sturen.
Hoe is dit voor jou? Neem jij wel eens een kijkje in je eigen ziel? Waar leef jij voor?
door Aleid | 30 mrt 2017 | Levenslessen, Mijn verhaal
Het is voorbij gevlogen, de (ruim) twee maanden dat ik in het schitterende Oostenrijk verbleef. Ik heb zoveel mooie, leuke, inspirerende, wonderlijke, voedende en confronterende momenten mogen beleven, dat maakt mij een heel dankbaar mens. Dat ik mag meemaken hoe mijn lichaam zich toch al die tijd heeft weten te redden, vind ik bijzonder. Ik ben bewust het leven gaan aanpassen naar mijn kunnen. Mijn ziel als werkgever, door rust en regelmaat aan mijn leven toe te voegen. Ik laat me leiden door wat er in mijn hart en ziel leeft en dan ontstaan er de mooiste dingen! Het geeft me kracht en levenslust om door te gaan. Verder te gaan met mijn reizende leven, waarbij ik blijf ontdekken, creëren, fotograferen en schrijven, ondanks mijn beperkingen. En dit doe ik vanuit mijn hart en ziel; een grote ontdekking die ik in Oostenrijk heb opgedaan.
Ik ben op het moment in Innsbruck, waar ik gisteren arriveerde. Na weken in een klein en schattig dorpje te hebben verbleven, is dit ineens een grote omschakeling! Niet alleen de sfeer en de massa van mensen, ook de temperatuur lijkt hier een stuk hoger. Sinds ik hier ben, heb ik het helemaal gehad. Zo heb ik vanmiddag een tijdje in het park geslapen (+ een uur in het hostel) en ben ik wezen schrijven in een koffietentje. Ik vond het wel prima en omdat ik me totaal geen ‘moeten’ opleg, voel ik me er tenminste niet rot over. Het is zoals het is. Dit is een moeheid die niet ineens over is na een extra middagdutje. Het moet slijten en ik heb wat extra pillen nodig.
En dan kom ik gelijk op het volgende; schrijven en fotograferen (creëren) geven mij zoveel voldoening, dat ik het heerlijk vind om er een groot gedeelte van de dag hiermee bezig te zijn! Dat is me hier in Oostenrijk nog meer duidelijk geworden en geen haar op mijn hoofd die zegt dat het nu mooi is geweest. Nee nee, het is mijn roeping, mijn levenspad om mezelf te uiten in verschillende creatieve gebieden. Dus ook in zo’n stad, geeft het me juist een gevoel van vrijheid om op een leuke plek te werken! Ik ben mijn eigen werkgever :-)
”Leid jouw leven vanuit je hart,
alleen jij kan het leven
van je dromen vormgeven”.
Z I E L E N L E V E N
Hoe fijn is het wanneer je kunt loslaten en de dingen gewoon kunt laten zijn. Je wereld, je leven wordt er een stuk lichter van. ‘Zijn’ is voor mij wel hét toverwoord om een schitterend leven te kunnen toelaten. Nu ik in Innsbruck ben, voel ik heel sterk hoe goed het mij(n ziel) heeft gedaan om een tijdje te leven in de bergen waar ik een groot gedeelte van mijn leven al van droom! Nu ik deze tijd gedag heb gezegd, voel ik nog meer wat mij wel goed doet en wat niet. Ik ben sinds gisteren (sinds ik in het jeugdhostel aankwam) zo intens moe, dat ik nu niet bepaald kan genieten. En dat terwijl ik zo graag deze stad wilde bezoeken, maar op deze manier is het toch teveel van het goede.
Hetzelfde gebeurde toen ik een weekje meeging met m’n familie op wintersport, evenals de week erna toen ik weer terug naar Maria Alm ging. Zo kan ik je nog meer momenten opnoemen, want ik ben gesloopt wanneer ik me moet omschakelen vanuit een omgeving waar ik het zo naar mijn zin heb (en tot bloei kom). Hier word ik me nu ineens extra bewust van. En dat is iets wat ik jou ook wil meegeven; leid jouw leven vanuit je hart, alleen jij kan het leven van jouw dromen vormgeven! Zo schreef ik gisteravond onderstaand gedichtje, die het leven vanuit mijn ziel / hart symboliseert ♡