Leven dankzij medicijnen – deel 2
Een persoonlijk verhaal
Om maar weer eens met de deur in huis te vallen…. Op het moment ben ik herstellende van een niet zo’n fijne ervaring. Ik werd van zaterdag op zondagnacht ineens erg ziek, waardoor ik uren heb overgegeven. Waarom ik dit met je wil delen, is omdat ik weer eens met mijn neus op de feiten ben gedrukt. Dat ik zeer afhankelijk ben van medicijnen, is zeker een feit! In dit artikel wil ik je een kijkje geven in mijn leven, hoe ik omga met de kwetsbaarheid van het leven. Dit is deel 2 van Leven dankzij medicijnen (lees hier ook het eerste deel).
Afhankelijk van medicijnen
Ook dit keer begin ik met het kopje ‘Afhankelijk van medicijnen’. Dit dekt namelijk iedere keer weer de lading. Zoals ik zondagochtend weer gemerkt heb, mijn leven wordt kunstmatig gevormd. Dit klinkt nu heel dramatisch, maar zo is het wel. Met name wanneer ik geen cortisol – hormoon binnenkrijg, is er voor mij geen leven mogelijk. Afgelopen weekend is er veel van mijn lichaam gevraagd. Normaal gesproken zal er op zo’n moment cortisol (adrenaline) worden aangemaakt. Wat ik op zo’n moment zou doen, is mijn medicatie innemen. Aangezien ik deze er gelijk weer uitspuugde en ik op dat moment niet in staat was mezelf dexamethason te spuiten, is uiteindelijk mijn moeder naar Leiden gekomen om me een shot te geven.
Oh wat houd ik van dit middel! Binnen een half uur voelde ik weer wat energie en begon ik weer kleur te krijgen, stopte ik met rillen, verdwenen de paarse nagels + de misselijkheid en kreeg ik weer controle over mijn eigen lichaam. Vooral het ontbreken van dit laatste bracht angst met zich mee. Het is niet alleen een fysieke beperking, ook op geestelijk niveau gaat er dan van alles door me heen. Aangezien ik bijna niet meer in staat was om iets te doen, bekroop me een gevoel van eenzaamheid, hulpeloosheid en machteloosheid. De prikkel om in actie te komen, was voor een groot gedeelte verdwenen. Dat voelt machteloos. Ik wil wel, maar kan niet! Ik voel me op zo’n moment geheel overgeleverd aan een ander.
Een schitterend Leven
Was ik toen al bij mijn ouders geweest, dan had mijn moeder (gelukkig een verpleegkundige) gelijk in kunnen grijpen. Ik ben me hierdoor weer gaan realiseren hoe blij ik mag zijn met deze medicatie. Zonder dit had ik niet hét schitterende leven kunnen leiden, zoals ik graag wil. Maar ik had ook niet deze blog kunnen opzetten, om jullie te inspireren en motiveren een schitterend leven te leiden (ondanks alles wat er in je leven gebeurd).
Er is dus blijkbaar toch iets wat me te doen staat in deze wereld. Ik leef niet voor niets in deze tijd, waar leven met een hypofyse-tumor wel mogelijkheid is (vergeleken met een eeuw geleden). Ik mag mijn eigen koers varen. Vanuit het bewustzijn dicht bij mezelf te blijven en vanuit deze kracht te leven. Iedere keer weer, merk ik dat ik sneller vatbaar ben om ziek te worden. Ik zie het als een signaal ‘’Ho, stop! Denk aan jezelf’’! En dat vind ik een uitdaging, gezien onze maatschappij waarin we leven.
Leef NU!
Ik wil zoveel, heb soms téveel ideeën. Dat kan me nogal opslurpen. Vooral het besef dat ik een heel mooi leven leid, maar dat dit nu alleen op een kunstmatige manier wordt mogelijk gemaakt. We zijn als mens zo kwetsbaar. Alles wat er NU is, kan zo weg zijn. Maar toch, het mooie wat daar tegenover staat, is dat we ook NU mogen genieten van al het moois dat op ons afkomt.
”Leef alsof het je eerste dag is en geniet van de schoonheid van het nu!”
Deze levenswijsheid komt van Laura Maaskant, de schrijfster van het boek LEEF! Zij heeft me laten inzien dat je heel veel uit je leven kunt halen. Hoe kort of lang je leven ook is, LEEF! Lees hier mijn recensie over haar prachtige boek.
Ben jij je er geregeld van bewust dat er altijd lichtpuntjes / schitteringen zijn in je leven (hoe klein ze ook zijn)?
