Leven dankzij medicijnen – deel 3
Dit is het derde deel van leven dankzij medicijnen. Het idee voor dit artikel werd een aantal weken geleden gelegd, tijdens mijn verblijf in Salzburg. Ik had sterk de drang om naar Schladming te gaan (zoals ik ook schreef in het artikel Mijn week in foto’s – Oostenrijk). Dit is een wintersportplaats, waar ik al vanaf kleins af aan kom en nu wilde ik in mijn eentje hier naartoe.
Toen alles nog ‘normaal’ was
De laatste keer dat ik hier in de zomer was, was in 2003. Een paar maanden voordat ik te horen kreeg dat ik ziek was. Een zomer toen alles nog ‘normaal’ was. Ik had een goed jaar op de havo / vwo gehad en ik had het naar mijn zin in de klas.
Het was een warme zomer. Daar waar we altijd skieden met veel andere mensen om ons heen, wandelden we nu in volledige stilte.
Toen ik een aantal maanden daarna in het ziekenhuis lag, dacht ik hier veel aan terug. De gedachte aan deze vakantie, voelde voor mij als veilig. Ook ervoer ik het als een omhulling, gezelligheid en warmte. Sindsdien dacht ik (voor een aantal jaar) veel terug aan vroeger.
In die tijd wilde ik me aan van alles en nog wat vastklampen, om die veiligheid van toen weer te voelen.
Omgaan met veranderingen
Nu is er wel iets veranderd. Een paar maanden na die zomer, werd de hersentumor geconstateerd, die mijn leven op alle vlakken zou veranderen. In die periode waren dat de normale (school)dagen, maar ook mijn sociale leven kwam er anders uit te zien. Dit heb ik heel lastig gevonden. Ik had het gevoel uit mijn comfortzone te zijn gehaald en was zoekende in hoe ik mijn leven kon gaan leiden. Ik had werkelijk geen idee, aangezien ik veel last had van hoofdpijn, vermoeidheid en moedeloosheid. Van de een op de andere dag mocht ik hiermee zien te dealen en dat ging nog niet zo gemakkelijk. Ik hobbelde voor mijn gevoel achter mijn leeftijd / klasgenoten aan en kon niets meer bijbenen.
Dit ervaar ik nog steeds wel. Op het moment is mijn thema; hoe ga ik mijn eigen weg in deze wereld. Wat heb ik te bieden? Hoe zet ik dit neer, in combinatie met mijn beperkingen? Mijn ‘beperkingen’ zie ik overigens niet als een negatief iets. Ik ervaar het als een kans om geheel mijn eigen weg te gaan. Iedere keer wordt het me weer duidelijk dat ik meer naar mijn lichaam mag luisteren en vanuit zelfwaardering mag leven. Daar ben ik nu bewust mee bezig en dat geeft ruimte. Ruimte om mezelf te ontwikkelen, maar ook om echt te gaan leven!
Dieptepunt
Sinds de hersenoperatie, ben ik op alle gebieden gaan wankelen. Ik voelde geen grenzen meer, alles kwam heel direct en overweldigend binnen, waardoor ik me overprikkeld voelde. Voor mijn gevoel was alles een open wond, zo open en onveilig voelde ik me. Doordat ik in deze tijd begon met meditatie, ben ik beetje bij beetje mezelf weer gaan voelen. Ik begon te ervaren dat ik met beide voeten op de grond mag staan. Dat ook ik mijn plek in mag nemen in deze wereld. Later heeft hier de opleiding kunstzinnige therapie ook aan bij gedragen. In die tijd heb ik een groot dieptepunt ervaren. Dit was nodig om vanuit de duisternis (die angst met zich meebrengt), het licht weer te kunnen zien én voelen. Ironisch gezien komen deze twee dingen in het midden samen als kleur, waar ik tijdens de opleiding veel mee werkte. Ik ging er dus zelfs in mijn persoonlijke leven mee aan de slag ;-)
Niet voor niets
Het is ook niet voor niets dat ik op jonge leeftijd ziek ben geworden. Beter gezegd, de basis werd al gelegd in het embryonale stadium. Naar mijn idee heb ik een thema uit te werken, ook wel karma genoemd. Ik voel sterk dat ik mijn eigen koers mag varen. Eigenlijk word ik me eraan herinnerd, wat de essentie van het (mijn) bestaan hier op aarde is (en in het geheel).
De hypofysetumor (die er nog steeds zit) laat me inzien dat ik de verbinding tussen lichaam en geest mag helen. Ik begin steeds meer te ervaren dat dit niet los van elkaar hoeft te staan. Juist niet, we hebben niet voor niets een lichaam én een geest. In ons dagelijkse leven is het van belang dat deze samenwerken. Dat is ook de functie van de hypofyse. Volgens Christiane Beerlandt, auteur van het boek De sleutel tot zelf-bevrijding is ”de wil tot leven de motor achter de hypofyse”. Het staat daarbij symbool voor het evenwicht zoeken en is een contactpunt tussen lichaam een geest.
Voor de geïnteresseerden onder ons, zal ik hier nog wel eens dieper op in gaan ;-)
Voor nu geeft het boek Je kunt je leven helen van Louise Hay, mij veel inzichten. Het is zo belangrijk dat we onszelf niet bekritiseren. Als baby en peuter deden we dit toch ook niet? Overtuigingen zijn gedurende je leven, je denkpatroon gaan beïnvloeden met negativiteit. Zonde! Het is een boek dat je aan het werk zet en daar ben ik op het moment mee bezig.
Voelen
Ik ben me gaan realiseren dat ik tot voor kort, het liefste vanuit mijn psyche leefde. Alles wat met mijn lichaam te maken had, wilde ik niet voelen. Als kind al, durfde ik niet veel. Overal zag ik gevaar. Dit is nog steeds aanwezig, maar ik begin nu meer te leven. Ik stap over drempels om mezelf uit te dagen en mijn wereld te vergroten. En door meer te leven heb ik mijn lichaam nodig! Zo simpel is het ;-) Voor mij voelde het veilig, om meer vanuit de psyche te leven. Ik zag dit als mijn droomwereld, waarin ik het fijn vond alle kanten op te kunnen met mijn verbeelding. Ik was bang dat ik deze vrijheid kwijtraakte, wanneer ik helemaal in het hier en nu zou zijn.
Grappig eigenlijk. Ik doe nog steeds hetzelfde, maar dan net op een ander vlak. Op het moment kan ik veel bezig zijn in mijn hoofd, met hoe ik deze vrijheid in mijn werkleven en persoonlijke leven kan creëren. Het droombeeld van plaats onafhankelijk werken en leven, zie ik helemaal voor me. Voor mij is dit leven in vrijheid, waarbij de elementen van het leven onmisbaar zijn.
Herken jij de hierboven genoemde thema’s in je eigen leven? Wat mag er in jouw leven geheeld worden? Vragen om eens bij stil te staan :-)
Mocht je hier vragen over hebben, je mag altijd contact met me opnemen of een reactie hieronder plaatsen.