PERSOONLIJK VERHAAL | Mijn uitdaging in kwetsbaarheid
Verbeeldingskracht
In mijn verbeelding zit ik vaak bovenop een berg. Dan voel ik me gedragen.
Stevig en dromerig op aarde.
Omringd door schoonheid om me heen. Daarbij worden uitgenodigd om dit ook in mezelf te mogen ervaren.
De eeuwige inspiratie waarmee ik gevoed word, in een landschap van licht, tijdloosheid en vrijheid. Alsof ik me weer dichtbij de bron van het ‘hemelse’ licht bevind. Die hemelse wereld van licht, liefde, vrijheid en tijdloosheid. Ik was er jaren naar op zoek. Hier op aarde en daarbuiten.
De jaren voor én na de operatie lieten me wankelen. Als kind liep ik al rond met veel verdriet, eenzaamheid en boosheid. Ik voelde me niet compleet en was veel bezig met de dood, terwijl daar toen geen directe aanleiding voor was. Vandaag de dag kan ik het gevoel van ‘niet compleet’ zijn nog steeds ervaren, maar nu weet ik heel sterk wat ik nodig heb. Ik geef de ruimte aan mezelf om me heel te voelen.
Geboren worden
Ik schreef er al eerder over en ga hier ook zeker nog een artikel aan wijden. Wanneer je geboren wordt als alleen-geboren-tweeling, heeft dit meer impact op je leven, dan je wellicht in eerste instantie denkt. Voor mij een levensthema waarbij er van me gevraagd wordt om op mijn eigen benen te staan. Letterlijk en figuurlijk. Het letterlijk kunnen vertrouwen op mijn benen en voeten, heb ik altijd heel lastig gevonden.
Zoals ik deze blog begon met ‘in mijn verbeelding sta ik stevig in de bergen’, zo mag ik juist in de realiteit vertrouwen op mezelf. Ik heb een sterk vertrouwen / overtuiging in mijn verbeeldingskracht. Dit vertalen naar het lichamelijke, is nog best een uitdaging!
Mijn uitdaging
Soms weet ik het even niet meer.
Zoals nu ik zo tegen mezelf aanloop.
Ik heb sinds december ‘last’ van diepe emoties. Verdriet en boosheid die ik vaak veilig kon verstoppen, zijn sinds een paar maanden veelvuldig aanwezig. Situaties die er niet voor niets zijn en me triggeren in dit gevoelige stuk.
De licht-energie waar ik mee werk, laat als vanzelf licht schijnen op mijn schaduwkanten.
Ik zet nieuwe stappen, waardoor patronen, valkuilen en emoties zichtbaar worden.
Het is intens. Heel intens. Zo nu en dan heb ik het hier met anderen over. En ook al kan ik goed over mijn eigen dingen praten, dit vind ik heel lastig. Vooral pijnlijk.
Kwetsbaar
En ik maar denken dat ik door te schrijven, me al kwetsbaar uit. De dingen die nu naar boven komen en heel duidelijk gezien willen worden, voelen wel heel kwetsbaar. Als een flinterdun draadje, dat ieder moment kan knappen. Het vergt moed om stap voor stap het zeer kwetsbare stukje in mezelf steeds meer bloot te leggen.
Zoals een lamp een object kan verlichten, zo werkt dit ook bij lichtwerk (wat ik zowel op mijn klanten als op mezelf toepas). Een schitterende methode om licht te schijnen op dat wat gezien wil worden, maar dat kan ook betekenen dat de schaduwkanten aan het licht komen. De kanten van onszelf die vooral diep weggestopt worden, omdat ze té eng en verdrietig voelen. Het zijn vaak de kanten in onszelf waar we bang voor zijn.
Bang voor de pijn.
Bang voor onze eigen kracht.
Bang voor je kwetsbaarheid.
Dat is wat ik nu zelf heel duidelijk ervaar. Ik kan al een tijdje de echte pijn voelen, ik kan het uiten, ik kan het laten zijn.
Het ruimt op.
Het voelt eenzaam.
Het voelt wankel.
De kracht die hieronder zit, komt bij tijd en wijle naar boven. Het is iets waar ik doorheen mag. Door de pijn heen, naar meer en meer vrijheid in mezelf. Het mogen erkennen van de kracht in mezelf. Die mijn ‘beperkingen’ overstijgt.
Dit is ook juist wat ik vanuit Schitterend Leven jou wil meegeven. Krop het niet op. Verstop je niet. Ga het aan, ga er doorheen. Zoek de steun en wijsheid in jezelf en vraag hulp wanneer je het zelf even niet meer weet. Zorg dat jij het stuur in handen hebt, om sturing te geven aan je leven. De kracht in jou wil met de wereld worden gedeeld!
