door Aleid | 5 jun 2017 | Aleid fietst, Levenslessen
Zoals jullie waarschijnlijk wel hebben meegekregen, ben ik ongeveer 3 weken geleden weer op de fiets gestapt. Ook al was de eerste dag gelijk bloedheet (lees: ik kan erg slecht tegen de hitte), ik kon mijn geluk niet op! Onderweg zijn met alleen het hoognodige, draagt bij aan mijn geluk. Door mezelf te verplaatsen via mijn fiets, heb ik letterlijk en figuurlijk het stuur in eigen handen. In deze blog deel ik 3 inzichten, die ik op de fiets heb opgedaan. Inspiratie die me verder brengt in mijn schitterende reis door het leven ♡
1. Ik leef / creëer mijn leven
Sinds ik vanaf oktober van het afgelopen jaar begon met fietsen, is het me duidelijk geworden wat mijn missie is vanuit Schitterend Leven: ”vanuit mijn beperking ontdek ik schitterende mogelijkheden”. Deze slaat op alles waar ik mee bezig ben en waar ik voor sta in het leven. Zo is het mijn verlangen om vanuit vrijheid te leven en daarbij de schoonheid van het leven vast te leggen. Ik maak het voor mezelf mogelijk, wanneer ik het op mijn voorwaarden en dus mijn tempo kan doen. Ik ben me ervan bewust dat mijn beperkingen, ertoe hebben geleid dat ik vanuit mijn ziel ben gaan leven. Ik heb meer en meer mijn talenten leren kennen, waardoor creatie niet meer is weg te denken uit mijn leven. Vanuit mijn ziel / essentie, blijf ik ontdekken en hoop jullie hierin te inspireren en motiveren. Maar bovenal; ik wil mezelf blijven motiveren te blijven ontdekken!
2. Ik vertrouw op mezelf
Dit is toch zoiets moois. Vertrouwen hebben in mezelf en daar iedere keer weer naar terug te kunnen. Ik ga gerust mijn eigen gang, trek mijn eigen plan en vind dat heerlijk. Deze behoefte wordt alsmaar groter. Zo heb ik nu ook besloten om met de fiets te gaan k(r)amperen ;-) Kamperen is iets wat ik erg graag doe, maar nog nooit alleen heb gedaan. En aangezien dit het jaar is van ontdekken, mijn grenzen te verleggen en mee te bewegen met de flow, laat ik me ook hier niet uit het veld slaan. En terwijl ik dit schrijf, voel ik gelijk weer een sprankelend gevoel van geluk. Gaan en staan wanneer ik maar wil zonder daar mijn werk, sociale contacten, rust en inspiratie voor te laten. Waarom alles op één plek, wanneer dit ook overal kan? Ook dan word ik er dikwijls mee geconfronteerd dat ik heel goed naar mezelf moet luisteren, naar wat mijn lichaam wil en kan. Maar goed, dat ervaar ik thuis ook.
3. Ik blijf onderweg….
Natuurlijk, we zijn allemaal onderweg in het leven. Het leven gaat alsmaar door, ongeacht wat we meemaken. Er is geen ‘stopknop’ aanwezig en toch is het aan ons om zo nu en dan even stil te staan. Stilstaan bij de dingen die belangrijk voor je zijn.
Mijn verlangen om onderweg te blijven, is niet meer weg te denken uit mijn leven. De overtuigingen die mij hiervan willen weerhouden, zijn langzamerhand aan het verdwijnen. Want ja, volgens mij profiteer ik gewoon door mijn situatie!? Een chronische beperking en toch reizen? Vreemd hoor! Haha ja, er is heel wat door mijn hoofd gegaan de afgelopen tijd. Maar wanneer ik naar mijn diepste binnenste kijk, ervaar ik dat mijn verlangen groter is dan alle overtuigingen bij elkaar. En weet je wat ik besloten heb? Ik blijf meebewegen in de flow. Ik zie mijn angsten en overtuigingen wel, maar laat me er niet meer door leiden. Ik blijf onderweg en ontdek iedere keer nog meer mogelijkheden!
door Aleid | 5 mrt 2017 | Levenslessen, Mijn verhaal
28 jaar en ik krijg nu pas het gevoel dat ik steeds meer met mijn voeten op aarde kan staan. Dat klinkt heel dramatisch en dat bedoel ik niet zo. Voor mij is het alsof het heel wat ‘voeten’ in de aarde nodig heeft, om mezelf stevig te laten staan. Het voelt alsof ik een heel groot gedeelte van mijn leven er nooit helemaal kon zijn. Liever dromend tussen hemel en aarde, dan helemaal op aarde en het lijntje naar een lichte wereld te moeten doorbreken. Bang om me helemaal over te geven aan de wereld en het leven. Ik wil(de) het liefste alleen maar zijn zonder alle prikkels en stress van hier. En dat is ook waarom ik deze blog schrijf. Deze maand volg ik het online programma ‘Leren Scheppen’ van Anne van der Sligte (ook wel bekend van www.spellenvanzieltje.com). We zijn begonnen met het thema ‘vertrouwen’ en laat dat nu helemaal aansluiten bij waar ik nu sta. Ik mag meer gaan vertrouwen op mijn lichaam in dit aardse leven ♡
Het is net alsof er tijdens mijn hersen-operatie iets is aangeraakt – er is toen wel meer (fysiek) aangeraakt – waardoor ik hyper gevoelig ben geworden. Dit stuk mag ik met me meedragen, wat zo nu en dan heel eenzaam voelt. Het is dat ik me daardoor snel uitgeput en overprikkeld voel en hormonaal uit balans. Allemaal lichamelijke processen, die ik het liefste negeer. Alsof ik er geen contact mee wil én kan maken. Daarentegen is mijn wil heel sterk, waardoor ik graag meedoe met de rest van de maatschappij. Wat mij nogal verdriet kan doen is als er wordt gezegd ‘Ga jij maar even op de bank’, terwijl ik graag met iets zou willen helpen. Het is vaak goed bedoeld, maar het voelt als een afwijzing. Alsof ik in een hoekje word geduwd.
Helaas is dit laatste ook vaak het geval. Wanneer ik vertel dat ik een hersentumor heb en te maken heb met veel medicijnen en de gevolgen van dien, is het alsof er gelijk heel voorzichtig met me moet worden omgegaan. Allemaal zo lief bedoeld, maar het is juist voor mij de kunst om zelf mijn grenzen aan te geven. Wanneer een ander dit al voor die tijd doet, leer ik nooit om voor mezelf te gaan staan. Letterlijk en figuurlijk te gaan staan, wat ik een hele uitdaging vind!
Nu ik de afgelopen weken geregeld heb kunnen skiën, word er continue een beroep gedaan op mijn benen en voeten. Zij doen immers het werk. Of eigenlijk is het geheel van denken, voelen en willen aan het werk. En ja hoor, dan komt bij mij de weerstand. Dit is iets waar ik de afgelopen tijd aan heb gewerkt en waarom ik ook in mijn eentje naar Oostenrijk ben gegaan. Ik vind skiën zooo heerlijk, maar ook zooo slopend (door de stress die ik o.a. mezelf aanpraat). Dé dualiteit van het leven, balans te vinden tussen lichaam en geest ;-)
Ik geloof dat we allemaal worden geboren met een schitterende, kwetsbare en pure kern / ziel. Door de jaren heen, door alles wat we meemaken, hebben we ervaren dat we gekwetst werden. Wrok, verdriet en angst maakten dat je in je schulp bent gekropen of juist helemaal geen contact meer hebt met lichaam en ziel.
Zo heeft ieder mens wel van die laagjes opgebouwd, waardoor het vaak een levenstaak is geworden om weer contact te maken met wat er in onze ziel leeft. Kijk maar eens naar hoe je als kind was, zij voelde feilloos aan wat ze leuk vond en waar ze goed in was!
Zo kijk ik naar mijn 2-jarige zelf; de vrolijke, levende en kletsende Aleid. Heel blij met haar zusje (de ander moest nog geboren worden) en graag willen helpen / zorgen. Met veel dansende krullen en een grote lach hoefde ze alleen maar te zijn. Ze hoefde niet veel, als ze maar in de buurt was van haar moeder.
Op die leeftijd had ze al een tumor in haar hoofd, maar hier was ze zich niet van bewust. Ook al ben ik me daar nu wel bewust van, toch ervaar ik op het moment diezelfde levenslust en drang om helemaal mezelf te zijn.
